Biorę do ręki debiutancki tomik wierszy Magdaleny Gałkowskiej „Fabryka tanich butów” z mocnym postanowieniem – chciałbym zrozumieć, podążyć za wizjami poetki, poddać się jej fascynacjom - śnić jej sny. Czy dotrę do jakiegoś objawienia czy po prostu wyląduję w „czarnej dupie” banału?

Zapuszczam się w pierwsze epizody tego zagadkowego dla mnie projektu. Na razie jest dobrze. Odnajduję wiersze bez niechlujnej patetyczności. Po pierwszych dwóch tekstach: „Trzydzieści trzy” i "Vaya con dios” jestem już do góry nogami. Odnajduję niesamowicie wciągający labirynt słów i obrazów: „trzeba zaufać i czekać” mówi autorka. Tak, powiadam wam, nie zapewnia na próżno. Tutaj wszystko się zaczyna i nic nie kończy. Droga w tym labiryncie nie jest zwyczajna. Nie bywa otoczona głupawymi ścianami podobieństw, ani też kosmatym żywopłotem nachalności. To zdecydowanie przestrzeń wolna, zakreślona emanacją prawdziwie kobiecej energii: „…ja jestem czystą niewinnością, to aniołowie robią ze mną świństwa.”. Delikatna i pełna uroku poezja, rozlana słowami w wielowymiarowych przestrzeniach: „idealnie owalnych jak słońce”.

Książka „Fabryka tanich butów” to emocjonalnie skonstruowana wersja kobiecej mitologii. Z całą jej złożonością, bogactwem i surowością barw: „masz wybór, który zabiera oddech. i nie będziesz sam.” obiecuje poetka, a ja wgryzam się w kolejne wiersze o zapachu wielkomiejskiej tożsamości, dowiaduję się: „O konieczności trzymania bambusa w przegotowanej wodzie” czy zapatrzeniu w szczegóły utrwalone obrazem: „...przy kuble na śmieci zawsze ten sam facet. kiedy palę, myślę o tym, jak się zaciąga.”, a teraz podekscytowany palę razem z nim, mimo żem niepalący.
Utwory dziwną mocą czarowną doskonale komponują się w całość. Ten otwarty, czasem wręcz ekshibicjonistyczny świat, pełen jest ukrytych mężczyzn lub innych bliskich autorce postaci, zatopionych w bursztynowych odcieniach zdarzeń. Z wiersza na wiersz poetka odkrywa się coraz bardziej. Odważnie kreśli obraz w słowach: „ jeśli rozchylisz jej uda, nie będzie krzyczeć.”, żeby zaraz potem dodać: „…krzycz. przyjdę lizać rany.” Jej wiersze to podróże bez końca. Niesamowita historia relacji z kobiecym archetypem, pełna zaskakujących zwrotów akcji jak chociażby w wierszu: „Umarli nie zapalają zapalniczek”.

Poezja Magdy Gałkowskiej odkrywa przed nami światy o tyle realne, co fantastycznie przesycone odwagą emocji „dzikiej kobiety”. Te światy inspirują czytelnika poprzez swoją złożoność i wieloznaczność. Poetka doświadczając nieskrępowanej wolności potrafi w wierszach przenikać i odnajdować naszą rolę w na pozór zwyczajnych sytuacjach, jak ma to chociażby miejsce w refleksji: ”Warszawa”.
Kolejne utwory napływają, co chwila unosi się kurtyna. Jestem świadkiem spektaklu, gdzie ludzie są bogami, boginie ludźmi - kobiety w nas, a my faceci to czasem pospolici dostarczyciele bodźców. Chłonę kolejne encykliki: rodzina, przyjaciele, podróże i wreszcie wysmakowany erotyzm: „… i tylko ruchy zdradzą, co dzieje się tutaj naprawdę.”. Poetka uwodzi niebanalną prywatnością jak w wierszu „Lizbona”. Wciąż zaskakuje - czasem potrafi być czułą matką, tak jak w przekazie: „Mam świat i ciebie na myśli”, by za chwilę w wierszu: „Fabryka tanich butów” zaistnieć w roli namiętnej kochanki, gotowej do perwersyjnej gry.
Dostałem do ręki kompletną intymność kobiety – jej umieranie, miłość i życie wszystko w najlepszym wydaniu.

A na zakończenie, pozwolę sobie powtórzyć za Lowellem: „Nie można żyć bez oceanu” - w książce „Fabryka tanich butów” Magdy Gałkowskiej ten ocean odnalazłem.