“Kraina koszmarów” wstydu Sandmanowi nie przynosi. A to już bardzo dużo. Postanowiłem się nieśmiało zainteresować pobocznymi, niegaimanowymi historiami z uniwersum Sandmana, a tak się akurat złożyło że obecnie wychodzi u nas seria od pana Jamesa Tyniona Czwartego. Nie znam wcześniejszych Jamesów Tynionów, natomiast Czwarty bardzo mnie ostatnio pozytywnie złapał za gardło swoim “Dewiantem”, toteż postanowiłem pójść za ciosem. “Kraina koszmarów” kilkoma rzeczami stoi. Narracyjnie przykuło moją uwagę przede wszystkim Nietypowe Sparowanie Postaci. Oto ekscentryczna dziewczyna, pozbawiona snów malarka, widująca w randomowych sytuacjach plugawą, grubą, nagą istotę z językami wystającymi z oczodołów, łączy swe siły z samym Koryntczykiem - jednym z arcydzieł Morfeusza pod względem tworzenia koszmarów. To okrutny, piękny dżentelmen z ustami zamiast oczu, a przy okazji koneser cudzych patrzadełek. Co łączy Koryntczyka z Grubą Paskudą, poza trzema jamami ustnymi i zerem źrenic? Czemu na dziewczynę poluje dwóch morderców? Czy Koryntczyk znów ucieknie spod władzy Pana Snów? Na te i wiele innych pytań nie otrzymałem tu odpowiedzi i ani trochę mi to nie przeszkadzało. Jest makabrycznie, ale i ludzko. Akcja toczy się cierpliwie i dość powoli, ale napięcie rosnie, z czasem robi się coraz magiczniej, a sam koniec buduje bardzo obiecujące podwaliny pod kontynuację. Takie naprawdę budzące zajawkę i radochę na to, co będzie dalej. Wizualnie mnóstwo się dzieje. Jest dość szalenie, swobodnie, czasem nieproporcjonalnie, niepokojąco, ale ekstremalnie przyjemnie i z klimatem. Do tego dochodzą sekwencje ze Śnienia rysowane przez gwardię fantastycznych rysowników, ot choćby Andreę Sorrentino. Naprawdę nie ma siary. Jest natomiast klimat, soczyste tajemnice i bardzo zgrabne postaci.