No ja tam jakieś wielkiej zjadliwej krytyki branży „wellness” i społeczeństwa konsumenckiego w tym komiksie nie widziałem, ale za to klimat klaustrofobiczny w tym spa był wręcz tak odczuwalny jak krople potu na czole oglądając kadry w saunie. Kurort się sypie i to na wielu płaszczyznach - gnicie zaczyna się od głowy i spływa na pracowników. Niepokojące kadry od których nie sposób się oderwać i ten spokojny nastrój bez niepotrzebnej dynamiki i hałasu. Proszę się odprężyć i zrelaksować w SPA Erika.

Za oknem kogoś mordują. W mieszkaniu trupy na podłodze. “Kochanie, chyba przyda nam się weekend w SPA”. Od pierwszych stron wiadomo o co chodzi. Mamy tu makabrę, ale podaną w ten niepokojąco lekki sposób graniczący z humorystycznoscią, przez co jako czytelnik sam nie wiedziałem co mam czuć i bardzo mi się to podobało. Także w “Spa” lądujemy w tytułowym przybytku, w towarzystwie szerokiego wachlarza postaci, od gości VIP, przez sprzątaczy, kończąc na dyrektorze ośrodka. Komiks reklamowany był jako “krytyka branży wellness”. Moim zdaniem krytyka tam się nie kończy. To krytyka społeczeństwa, krytyka korpo-struktur w których gnoi się słabszego, krytyka filozofii pseudo-zen którą wmawiają innym (a często i sobie) osoby na wysokich stanowiskach. Mimo ogromnych, przepastnych różnic, komiks kojarzył mi się na swój sposób z pierwszym sezonem „Białego lotosu” jeśli chodzi o tę obserwację tej usługowej struktury z wielu stron, od wewnątrz i do wewnątrz. Tyle że w przypadku „Spa” mamy do czynienia z chorą, absurdalną, pogłębiającą się makabrą idącą w rejony horrorów Junjiego Ito. Może jestem psychopatą, ale lektura była dla mnie bardzo… relaksująca. To głównie podróż po wyobraźni autora i oczekiwanie na to, co jeszcze dziwnego przyjdzie mu głowy. Nie mamy szansy przywiązać się do postaci ani jakkolwiek z nimi empatyzować, możemy tylko płynąć z prądem, w czym pomaga skrajny brak realizmu. Ale nie zawsze. Jest tu kilka scen, kilka momentów boleśnie prawdziwych i smutnych, co było wisienką na torcie i kolejnym niespodziewanym strzałem w pysk, gdy czytelnik już czuł się bezpiecznie. Dla mnie osobiście zbyt to było zdehumanizowane i za mało tu mogłem poczuć, ale fanom tego typu groteskowych opowieści stanowczo polecam i myślę że odnajdą się tu jak ryba w brudnej, gęstej i cuchnącej wodzie.