Mamy tu do czynienia z zapiskami dorastającej bohaterki, Nell, jej dziennikiem. Poznajemy historię z przeszłości: nie wiemy, jak odległej, ale przeszłości. Można również założyć, że pierwowzór literacki cechował pewien spokój – że emocje bohaterek wywołane apokalipsą, tragediami rodzinnymi, są tonowane, łagodzone wręcz przez otaczający las. Choć ten azyl jest tylko pozorny – to także więzienie i jako takie stanowi scenerię dla pewnych aberracji i niebezpiecznych sytuacji. I ten kontemplacyjny, ale i zgubny charakter doskonale oddaje kreska Lomiga. Czytelnik wraz z bohaterami (tak, pojawiają się i postaci drugoplanowe, męskie) snuje się pomiędzy drzewami, zagląda do wielkiego pnia sekwoi i ma wrażenie, że jest częścią tego świata przyrody.

Dziś o nietypowym post-apo z okładką wyglądająca jak przewodnik po puszczy lub podręcznik kąpieli leśnych. Czemu post-apo? Dokładnie nie wiadomo. Wiadomo że na całej Ziemi miał miejsce szereg kryzysów, wojen, wybuch reaktora, upadek systemów opieki społecznej, bieda, w końcu brak prądu. Komiks nie jest nastawiony na zarzucanie kontekstem i tłumaczenie sytuacji, co bardzo się chwali. Czemu nietypowe? Na pierwszy rzut oka zaskakuje ołówkową, sympatyczna kreska. Może nie zachwycająca, ale ciesząca oko. Drugi rzut oka: historia opowiada o dwóch siostrach żyjących względnie spokojnie wśród lasu, gdzie zresztą się wychowywały. Żadnych ruin, żadnych zmutowanych zwierząt czy kanibali. Trzeci rzut oka: co najbardziej zaskakuje, w komiksie jest stosunkowo mało napięcia. Nacisk nie jest tu na żadne thrillerowe elementy, a bardziej na relację sióstr i ich codzienność, stopniowe żegnanie się z naiwną wiarą że świat wróci do normy, godzenie się z nowym stanem rzeczy. Obserwujemy proces uświadamiania sobie co przeminęło i w jakiej dokładnie sytuacji się znajdują. Co utraciły, a co wciąż posiadają. Jednocześnie w retrospekcjach poznajemy jak wyglądało życie rodziny przed i na początku katastrofy. Żeby nie było, są tu momenty bardziej dramatyczne, jak i cokolwiek niepokojące i kontrowersyjne, ale nie dominują historii. Ostatecznie jednak zwrot w stronę, powiedzmy, panteistyczną przychodzi niespodziewanie i finałowe wnioski wydają się dosyć naiwne i nieuzasadnione. Podsumowując: nietypowy i ciekawy to tytuł jak na historie post-apokaliptyczne, bardzo obyczajowy i pozbawiony obsesyjnego szukania wyjaśnień, ale zabrakło mi tu głębi i mocniej ugruntowanego przekazu.