Mamy tu do czynienia z zapiskami dorastającej bohaterki, Nell, jej dziennikiem. Poznajemy historię z przeszłości: nie wiemy, jak odległej, ale przeszłości. Można również założyć, że pierwowzór literacki cechował pewien spokój – że emocje bohaterek wywołane apokalipsą, tragediami rodzinnymi, są tonowane, łagodzone wręcz przez otaczający las. Choć ten azyl jest tylko pozorny – to także więzienie i jako takie stanowi scenerię dla pewnych aberracji i niebezpiecznych sytuacji. I ten kontemplacyjny, ale i zgubny charakter doskonale oddaje kreska Lomiga. Czytelnik wraz z bohaterami (tak, pojawiają się i postaci drugoplanowe, męskie) snuje się pomiędzy drzewami, zagląda do wielkiego pnia sekwoi i ma wrażenie, że jest częścią tego świata przyrody.