Piszę ten komentarz z nadzieją, że przeczyta go ktoś decyzyjny z Egmontu (lub ktoś kto kogoś takiego zna i mu przekaże) i usunie błąd pani Braiter z wydania z 2010 roku ze strony 124 i zmieni „Dwie postaci ” na „Dwie postaciE”, gdyż wyższość liczby mnogiej „POSTACIE” nad „POSTACI” (choć obie są poprawne) polega na tym, że z liczebnikami dwie, trzy, cztery zawsze używa się mianownika postacie, a nie: postaci. Bład ten nagminnie pojawia sie w komiksach HACHETTE ale i w innych wydawnictwach również, być może dlatego, ze wydawnictwa komiksowe często zatrudniają najtańszych tłumaczy. Może przy nowym kierownictwie Egmontu ten problem zniknie i nie będą pojawiać się już „szpieżki" ani nie będą więcej maszerowały „dwie postaci”. Sprawa dosyć istotna, gdyż akurat seria Sandman aspiruje do miana literatury ambitnej z wyższej półki i wymagający czytelnik chciałby aby wszystko było w niej dopięte na ostatni guzik.

Po pierwsze Sandman jest bardzo dobrym komiksem, ale wielką literaturą nigdy nie będzie. Tym bardziej ta akurat część - to jest nic innego jak pretensjonalny i niepotrzebny skok na kasę, który bezczelnie udaje coś, czym nie jest. Czyli sztukę. Więc może argumenty odnośnie do sztuki zostawmy dla tych wytworów kultury, które sztuką faktycznie są. Bo w tym wypadku jest trochę tak, jakby autorzy udawali, że tworzą coś ambitnego, a Ty udajesz, że im się udało. Po drugie, przeczysz sam sobie. Jak może być błędem coś, co, jak sam piszesz, jest poprawne? I co to za argument, że wyższość formy postacie polega na tym, że jej używamy w liczbie mnogiej? Ignotum per ignotum, tanie wino jest dobre, bo jest dobre i tanie. To jest Twoja subiektywna ocena, a robisz z niej normę ogólną, opartą tak naprawdę tylko na tym, że Ty tak wolisz. Nie jest to trochę aroganckie? I kogo to ma niby obchodzić, że tak wolisz? Paulina Braiter jest świetną tłumaczką, nigdy nie zeszła poniżej swojego poziomu, który od zawsze był wysoki. I nie ma tu niczego do poprawiania. Więc może trochę szacunku, a nie się sadzisz na wielkiego znawcę, wyskakując z jakimś rzekomym błędem, którego nie ma. Weź się może ogarnij i zluzuj wora, bo śmieszny jest ten Twój komentarz.

Ponieważ dwa poprzednie komentarze zostały usunięte, czuję się w obowiązku poinformować, że kolega miał oczywiście rację, a ja się myliłem. Jedyną poprawną formą jest forma "dwie postaci". Co do opinii na temat niskiegi poziomu komiksu i znikomej sensowności powstania tej części Sandmana oraz wysokiego poziomu tłumaczeń P. Braiter, jak najbardziej podtrzymuję. Natomiast jeśli chodzi o zarzut chamstwa i niemyślenia, który padł w jednym z usuniętych komentarzy, jestem szczerze zdziwiony, uważam go za zdecydowanie przesadzony i sądzę, że kolega powinien się wyspać albo napić, bo coś marudzi.

Sorry, dwie postacie oczywiście. Chyba też powinienem się wyspać.

Prosimy o nie dodawanie kilku recenzji pod tym samym tytułem. Wielu klientów zgłasza nam takie rzeczy jako utrudniające korzystanie i wykrzywiających ogólną ocenę książki/komiksu. Oceniajmy też same książki a nie siebie nawzajem

Więc tak – Neil Gaiman to komikisarz, ale i pisarz. Jego opus magnum to oczywiście komiksowy Sandman, ale że Brytyjczyk bardziej wydaje się być literatem, niż scenarzystą, musiał też i na literacki grunt zaszczepić to swoje dzieło. I tak zrodziła się ilustrowana przez Yoshitakiego Amano powieść, a tę znakomity artysta, który z Gaimanem też współpracował nie raz, P. Craig Russel, postanowił przełożyć na język komiksu. Efekt? Niniejszy tom, poboczny, a zatem nic to koniecznego do poznania, ale wartego przeczytania, jeśli cenicie sobie Gaimana i „Sandmana”.