Jeśli istnieje animacja, która równie mocno kojarzy mi się z moim wczesnym dzieciństwem, co „Smerfy” to są to tylko „Muminki”. Tak to dla mnie wyglądało w tych szczenięcych latach. Nie twierdzę, że oglądałem tylko to, ale to było najlepsze, najważniejsze, a jak potem przekonałem się po latach, także dla dorosłego z tych wszystkich to właśnie te opowieści pozostały najlepsze, najciekawsze, najbardziej atrakcyjne. A najlepsze z nich? „Muminkami” tu zajmować się nie będę, bo i po co, ale co do „Smerfów” to najlepsze wciąż są dla mnie komiksy, a the best spośród nich to te, które robił nie kto inny, tylko sam Peyo (no z pomocą Dlaporte, z którym cudowanie się uzupełniał). I takim the best jest właśnie ten album, niewznawiany od ponad ćwierć wieku.

W albumie Smerf Czarnoksiężnik znajdują się trzy historie. Pierwsza z nich, zajmująca najwięcej stron, skupia się na pewnym smerfie, który pragnął zostać czarnoksiężnikiem. Papa Smerf nie chciał jednak nauczyć swojego podopiecznego tajników magii, uważając go jeszcze za zbyt młodego i porywczego. W takiej sytuacji bohater postanowił znaleźć inne źródło wiedzy. Miały być nim zaklęcia wykradzione z domu Gargamela. Nie trzeba chyba dodawać, że plan ten napotkał na wiele różnych niebezpiecznych przeciwności losu, które mogły doprowadzić do tragedii. Drugi z rozdziałów (Pułapki na smerfy) to bardziej klasyczna opowieść z Gargamelem w rolach głównych. Czarodziej dzięki swoim wymyślnym pomysłom zdołał złapać wiele Smerfów, które teraz musi uratować nikt inny jak Papa Smerf. Na sam koniec na czytelnika czeka historia Zakochani w Smerfetce, w której to jedyna dama w wiosce poszukuje partnera, na to stanowisko oczywiście jest wielu chętnych. Opisane powyżej rozdziały w dużym uproszczeniu można podzielić na trzy typy historii. Pierwsza to typowa dla serii przygoda z przesłaniem, z której młody czytelnik wynosi lekcję, że duża wiedza to również duża odpowiedzialność, na którą nie każdy jest gotowy. Dalej mamy do czynienia z opowieścią stawiającą przede wszystkim na wartką „smerfną” akcję. Całość zakończona zaś jest mocno humorystyczną opowieścią, którą zależnie od wieku czytelnika można zupełnie inaczej postrzegać.