I trzeci tom „Diabełków” wskoczył na sklepowe półki. I ja się cieszę, bo lubię tę serię, choć to nic wielkiego, nic odkrywczego i nic tak mocnego, jak niektóre uwielbiane przeze mnie serie („Titeuf” chociażby). Bo nadal dobrze się bawię, bo nadal mnie to śmieszy – nie cały czas, ale jednak – i ogólnie rzecz biorąc przyjemne jest to wszystko, z mile niegrzeczną nutą, choć jednocześnie, jak wiadomo, bez treści, których mali czytelnicy poznawać nie powinni. A wszystko jest tak zrobione, że ma szansę spodobać się nie tylko dzieciom.

Sięgając po recenzowany album Diabełki tom 3, kolejny raz mamy do czynienia ze zbiorem trzech prostych, ale wypełnionych po brzegi zwariowanym humorem historii. Podtytuł komiksu (Siostrom wstęp wzbroniony) dosyć dobrze obrazuje treść poszczególnych rozdziałów. Motywem przewodnim jest bowiem tutaj rywalizacja Niny i Tomka. Brat i siostra nieustannie bowiem kombinują jak sobie wzajemnie uprzykrzyć życie. O dziwo potrafią oni jednak kiedy sytuacja tego wymaga zakopać wojenny topór. Szczególnie jeśli chodzi o wykombinowanie nowego pomysłu jak przyprawić dorosłych o kolejne siwe włosy na głowie. Określanie ich “diabełkami” w końcu mocno zobowiązuje. Olivier Dutto serwuje więc tutaj czytelnikowi solidną porcję mocno zwariowanych treści, w których skrajnie przerysowuje on rodzinne relacje. Młodzi bohaterowie to wulkany energii, która zostaje wykorzystana w dość diabolicznej formie. Naprawdę trudno jest więc komiksowi odmówić sporej dawki humoru. Przy większości zawartych tu żartów na twarzy czytelnika mimowolnie pojawia się uśmiech. Pozycja ta pozostaje jednak w cieniu innych serii (np. Ptyś i Bill). Brakuje bowiem tutaj moim zdaniem jakiegoś głębszego przesłania, które byłoby dla albumu pewną wartością dodaną.