Kiedy lata temu przeczytałem pierwsze przygody Titeufa drukowane na polskim rynku najpierw w magazynie „Świat Komiksu”, a potem w wydaniach albumowych, byłem zaskoczony. Oczywiście jak najbardziej pozytywnie. Te historie były takie niegrzeczne, takie pomysłowe, czasem niesmaczne, a jednocześnie urocze. Od tamtej pory trafiałem na wiele podobnych, ale jednak nie takich serii, a teraz dołączyły do nich „Diabełki”, chyba najbardziej titeufowa seria, jaką czytałem. I po prostu kawał bardzo dobrego komiksu komediowego dla całej rodziny.

Tytułowe Diabełki to nikt inny jak Nina i Tomek. Ciągle rozrabiające rodzeństwo, prześcigające się w pomysłach jak uprzykrzyć życie wszystkim dookoła. Szczególnie upodobali sobie oni jednak dokuczanie sobie nawzajem. Ich głowy są pełne szalonych planów, tym samym przyprawiając dorosłych o nerwicę. Oni jednak tego kompletnie nie dostrzegają i starają się wyciąć sobie jakiś zwariowany numer. Powyższy krótki opis dość dosadnie pokazuje, z jakiego typu treścią czytelnik będzie miał do czynienia, sięgając po album Diabełki #1: Zabawy nie z tej ziemi. Komiks ten to nic innego jak zbiór epizodycznych humorystycznych historyjek, których motywem przewodnim są rozrabiające dzieciaki i ich szalone pomysły. Scenarzysta Olivier Dutto sięga tutaj po tematykę i humor, która najbardziej przekona do siebie te osoby, które posiadają rodzeństwo. Większość ukazanych tutaj przygód jest oczywiście mocno przerysowana, ale dość dobrze oddaje „klimat” panujący w niejednej rodzinie. Pod względem ogólnej struktury dzieła, komiksowi nie można niczego zarzucić. Żywiołowi bohaterowie są naprawdę mocno wyraziści i dobrze zapadają w pamięć. Humor jest prosty i powinien rozbawić każdego (od dziecka po rodzica). Całość czyta się więc z niekłamaną przyjemnością. Brakuje tutaj jednak tego „czegoś”, co mogłoby bardziej wyróżnić tytuł z grona konkurencji. W ramach serii Komiksy są super zostało wydane wiele podobnych tytułów, które oferują równie zabawne treści. Trudno jest więc polecić konkretną pozycję komuś, kto szuka czegoś lekkiego, łatwego i humorystycznego (chyba że posiada rodzeństwo i lubi się z nim droczyć). Najmniejszych uwag nie można mieć do oprawy graficznej. Cartoonowy i mocno kolorowy styl rysunków przyciąga wzrok odbiorcy i doskonale uzupełnia humorystyczną warstwę komiksu. Mocno uwagę zwraca zwłaszcza ekspresja młodych bohaterów, po których na przykład doskonale widać, że wpadli na nowy „szatański plan”.