Przez pewien czas broniłem się przed tą serią. Przed polubieniem jej. Bo Tynion IV, a to przeciętny – i to mocno – scenarzysta jest. Bo przecież powtórka z rozrywki. Ale nie dało się, kupiła mnie. Trudno. Na szczęście. Jak zwał, tak zwał. Bo „Departament Prawdy” mimo pewnych minusów to seria, którą śmiało można określić mianem jednego z najlepszych horrorowych tworów amerykańskiego rynku komiksowego ostatnich lat, a drugi tom podtrzymuje to wrażenie.

Cole Turner jako nowy rekrut Departamentu Prawdy stoi na straży bezpieczeństwa kraju, któremu ciągle zagrażają nowe teorie spiskowe. Szybko jednak w jego umyśle zaczynają pojawiać się pewne wątpliwości. Towarzystwo mentora Hawka Harrisona, który wprowadza go w ten szalony i niebezpieczny świat, utwierdza go w przekonaniu, że nic nie jest nazbyt oczywiste a podział na dobro i zło to często zwykła fikcja. Każdy kolejny dzień, każda kolejna sprawa to coraz większe wątpliwości bohatera. Czy aby na pewno agencja działa dla dobra ludzi? Czy tocząca się „wojna” jest słuszna? W albumie Departament prawdy #2 powyżej zreferowana treść stanowi tylko małą część scenariusza. Na pierwszym planie na czytelnika czekają oczywiście nowe niezwykłe „teorie”. Tym razem twórca idzie w kierunku bardziej „fantazyjnym”. Agenci zajmują się bowiem teoriami zrodzonymi z folkloru i powstających wokół tego plotek. Jądrem pokazanej sprawy będzie mityczna bestia (Wielka Stopa), której wszyscy się obawiają, ale niewielu było godzien ją zobaczyć. Twórca poświęca jej sporą część komiksu i robi to w sposób naprawdę intrygujący i doskonale przemyślany. Stara się on bowiem mieszać warstwę naukową z kolejnymi szalonymi teoriami, tak aby całość nabrała dość realistycznego obrazu. Obok tego wszystkiego James Tynion IV w drugim tomie serii powraca również do tematyki kultów i upycha gdzie tylko się da, najróżniejszego rodzaju symbolikę. Przewracając kolejne strony komiksu, widzimy jak stara się on tłumaczyć czytelnikowi znaczenie przewijających się tutaj „znaków”. Nie zawsze jednak robi to w sposób czytelny i w niektórych momentach komiks staje się przez to za bardzo zagmatwany. Na pewno nie będzie to jednak przeszkadzać fanom „wieloznacznych” i wielowarstwowych dzieł. Będą oni również zachwyceni próbą autora pokazania kształtowania się świadomości człowieka i poszukiwania przez jednostkę większego zbiorowego znaczenia.