„Dom” był naprawdę świetnym komiksem. Na „Powrót do Edenu”, kiedy tylko pojawił się w zapowiedziach, czekał chyba każdy, kto czytał poprzednie dzieło Paco Roci. I było warto, bo to kolejny znakomity, doskonale pomyślany i wyśmienicie wykonany komiks dla starszych czytelników z ambicjami.

Twórca w komiksie Dom pokazał, że zalicza się do grona mocno nietuzinkowych artystów. Grupy, która wykorzystuje popkulturowe medium do zaprezentowania szeregu różnorakich emocji i poruszenia trudnych tematów. Nie inaczej jest w przypadku albumu Powrót do Edenu, który zdecydowanie jest czymś więcej niż tylko powieścią graficzną zapewniającą odbiorcy chwilę rozrywki. Nie chcąc zbytnio zagłębiać się w szczegółową treść recenzowanego dzieła, trudno jest określić, z czym tak naprawdę mamy tutaj do czynienia. Powrót do Edenu to bowiem tytuł wyłamujący się ze standardowego podziału gatunkowego. Jest to jedna z tych prac, które potrafią w zwięzły sposób opisać całą epokę, skupiając się tylko na konkretnych osobach i fragmentach ich życia. W bardzo dużym uproszczeniu komiks to historia pewnych zdjęć oraz osób, które się na nich pojawiają i których na nich brakuje. Może brzmieć to dość zagmatwanie i pod pewnymi względami właśnie takie jest. Jeśli jednak już ktoś odda się lekturze tytułu, to wystarczy kilka stron, aby wszystkie elementy układanki zaczęły przesuwać się na właściwe dla siebie miejsca. Wspomniane fotografie i pojawiające się na nich osoby stanowią trzon opowieści. Twórca skupia się na pokazaniu różnorakich emocji, rodzinnych więzi i przeszłości, o której chce się zapomnieć. Wątek ten jest również dla Paco Roci pretekstem do szerszego zobrazowania niezbyt przyjemnej historii Hiszpanii. Każda strona i każdy element dzieła ma więc tutaj jakieś swoje większe i głębsze znaczenie. Do tego wszystkiego autor lubi bawić się narracją. Dialogi pomiędzy postaciami to tylko jedna z możliwych form prezentacji opowieści. Duże znaczenie ma tutaj również „głos” wszechobecnego narratora, który lubi wtrącać w fabułę pewne fakty historyczne. Ilość zaprezentowanych tutaj wydarzeń jest naprawdę imponująca. Nikt nie powinien mieć jednak problemów z ich odpowiednim zrozumieniem. Twórca w perfekcyjny bowiem sposób potrafi płynnie przechodzić pomiędzy poszczególnymi scenami i tworzyć z nich jedną spójną całość.