Chociaż, jak pokazywały dodatki do pierwszego tomu „Die”, jest to seria gruntowanie zaplanowana i przemyślana, pełna odniesień i smaczków, to kiedy czytelnik nawet obeznany z tematem zanurza się w opowieść, w ogóle tego nie czuje. Kieron Gillen miał wszystko przemyślane, wiedział co chce, rzecz w tym, że gdyby nie opisał tego w dodatkach, byłoby to niezauważalne. Bo fabuła w jego wykonaniu jest nie tyle hołdem złożonym innym dziełom, co po prostu kopią schematów z nich zaczerpniętych.

Wydarzenia ukazane w albumie Die #3 dzieją się dwadzieścia siedem lat później niż akcja wcześniejszych tomów. Grupa przyjaciół to już nie nastolatkowie, a dorośli ludzie, którzy ciągle przeżywają traumę przeszłości. Ich psychika nie potrafi sobie poradzić z wieloma narastającymi problemami, co ma ogromne odbicie na całym ich życiu. Na domiar złego ponownie powracają oni do fantazyjnej krainy, która jest bardziej przerażająca niż wcześniej. Powrót „do domu” możliwy będzie tylko wtedy, kiedy wszyscy się na to zgodzą. Niestety nie wszyscy z nich pragną spokojnego życia i nie pozostaje im nic innego jak tylko dokończyć „grę”. Seria Die to zdecydowanie coś więcej niż tylko kopia RPG-owych schematów dobrze znanych każdemu miłośnikowi gier. Kieron Gillen od samego początku serwuje przemyślany wielowarstwowy scenariusz. Co prawda opiera się on na niektórych znanych rozwiązaniach, ale potrafi być jednocześnie mocno angażujący i zaskakujący. Nie inaczej jest w przypadku trzeciego tomu (zbierającego zeszyty 11-15 oryginalnego wydania). Przewracając kolejne strony komiksu, widzimy jak autor umieścił tutaj bohaterów po dwóch przeciwnych stronach barykady. Z jednej Ash i Izzy starający się walczyć o losy Angrii. Z drugiej pozostała część grupy gotowa zrobić wszystko, aby zakończyć panowanie Asha. Obserwując ich zmagania i walkę z wieloma przeciwnościami losu (co jeszcze mocniej wpływa na ich i tak zniszczoną psychikę), stopniowo dowiadujemy się, jaki był powód ich powrotu do tego świata. Obok tego wszystkiego twórca zaimplementował wiele innych scenariuszowych niespodzianek. Pojawiają się one na łamach komiksu wraz z ciekawie wykreowanymi postaciami niezależnymi (drugoplanowymi). Kolejny raz trudno jest również coś negatywnego napisać na temat warstwy graficznej komiksu. Stephanie Hans odpowiedzialna za rysunki stawia na mocno artystyczny styl. Genialnie wręcz obrazuje ona fantazyjną krainę, która pełna jest zarówno piękna, jak i różnorakich niebezpieczeństw. Jedyne, do czego można się przyczepić to pewne nierówności w projektach postaci. W jednych kadrach są one dość uproszczone, aby po chwili pokazać kunszt artysty i jego zdolność ukazywania emocji na twarzach bohaterów.