„Isola” to tytuł dość typowy dla współczesnego komiksu. Oparty na sprawdzonych metodach, z szatą graficzną, w której więcej jest komputerowych sztuczek, niż klasycznego artyzmu, może na pierwszy rzut oka nie zachwyca szczególnie, ale po bliższym poznaniu okazuje się całkiem niezłą serią. Nie odkrywczą ani szczególnie zaskakującą, ale całkiem przyjemną.

Duet Fletcher i Kerschl w Isola #2 ponownie zabiera czytelnika do fantazyjnej krainy, w której miłość i poświęcenie przeplata się z licznymi dramatami i widowiskową „magiczną” akcją. Jeśli więc tylko ktoś lubi gatunek high fantasy, to jest to seria, na którą zdecydowanie warto zwrócić uwagę. W części drugiej scenarzysta ukazuje dalszy los bohaterów, którzy niestrudzenie próbują dostać się na mityczną wyspę. Ich podróż naznaczona jest jednak wieloma trudnościami. Jedną z nich jest brak zapasów, które należy szybko uzupełnić. Rook nie ma więc wyjścia jak pozostawić królową i udać się do ruin napotkanego miasta w poszukiwaniu potrzebnych towarów. Epizod ten staje się początkiem całego ciągu wydarzeń, które będą mieć wpływ nie tylko na same bohaterki, ale również wielu innych ludzi. Początek serii posłużył twórcom do zarysowania ram historii i przedstawienia czytelnikowi wszystkich podstawowych faktów. Dzięki temu część drugą mogą oni poświęcić na mocniejsze zagłębienie się w osobowość bohaterów, przedstawić pewne wycinki ich przeszłości i dalej popchnąć wątek ich skomplikowanych relacji i uczuć. Zastosowana tutaj narracja jest jednak o wiele szersza i pozwala czytelnikowi na zagłębienie się w wykreowany świat, gdzie nic nie jest nadmiernie oczywiste. Każda następna strona rozwija jakoś fabułę, nadal jednak przed czytelnikiem maluje się więcej pytań niż konkretnych odpowiedzi. Autorzy stawiają tutaj raczej na powolne budowanie tempa akcji. Dynamicznych scen nie ma zbyt wiele, jeśli jednak się już pojawiają, to zostają przedstawione naprawdę dobrze. Bardzo ciekawym zabiegiem ze strony autorów, jest również dość oszczędne operowanie słowem pisanym. Na wielu stronach w ogóle nie pojawiają się dymki z tekstem i to od czytelnika będzie zależeć, jak zinterpretuje pokazane wydarzenia. Powiązane jest to z sytuacją królowej, która w postaci tygrysa niezdolna jest do mówienia, co prowadzi często do narastającej frustracji (świetnie pokazanej w oczach bohaterki). Isola #2 bardzo dobrze prezentuje się również, jeśli chodzi o oprawę wizualną. Kerschl i Msassyk kreślą fantazyjny świat, nad którym trudno jest się nie zachwycać. Sztuka jest bardzo wyrazista i kiedy fabuła tego wymaga, potrafi ona świetnie podkreślić klimat historii. Ciekawie prezentuje się również rozkład paneli na niektórych stronach. Artyści bawią się ich rozmieszczeniem i rozmiarem. Raz oferują odbiorcy rozkładówki pokazujące piękno przedstawionego świata, kiedy indziej wypełniają strony małymi kafelkami podkreślającymi emocje wybranych scen. Jedyne zastrzeżenia można mieć jedynie tutaj do zastosowanej palety barw. Albo jest ona przesadnie zimna, albo wpada w drastycznie mocne kolory (czasem brakuje tutaj umiaru – ale to ocena mocno subiektywna).