Klasyka z 1952 roku. Trzy proste historie ze świata Dzikiego Zachodu z czasów gdy Lucky palił papierosy i nie odjeżdżał w stronę zachodzącego słońca. Słowem prehistoria.

Kolejny tom „Lucky Luke’a” na polskim rynku to powrót do samych początków serii i absolutnej jej klasyki. Klasyki, nad którą nie pracował jeszcze Goscinny, więc nie jest jeszcze tak udana, jak najlepsze odsłony cyklu. Ale nadal warta jest poznania, zarówno ze wzglądu na jej znaczenie dla komiksu europejskiego, jak i po prostu bardzo sympatyczną rozrywkę, jaką zapewnia czytelnikiem w każdym wieku.

Komiks jest zbiorem trzech różnych nowelek, w których to Luke pokazuje swój kunszt prawdziwego „kowboja”. Na początek czeka na nas historia jego udziału w wyścigu konnym, dzięki któremu jego kieszeń może się wzbogacić o pokaźny zastrzyk gotówki. Oczywiście nie będą to łatwe zmagania sportowe, nie można też oczekiwać od pewnych konkurentów uczciwości. Pomimo wielu przeciwności losu zwycięzca „wyścigu” może być jednak tylko jeden. Druga z opowieści skupia się na pracy przy spędzie bydła. Tym razem na Luke’a czekać będą kolejne poważne wyzwania w postaci przebiegłych złodziei, którzy chcą łatwo wzbogacić się kosztem innych. Trzecia z opowieści ponownie powraca do motywu „sportowego”. Mamy tu okazję przyjrzenia się pewnemu pojedynkowi bokserskiemu, gdzie jeden z zawodników staje przed naprawdę trudnym wyzwaniem (na całe szczęście będzie mógł on liczyć na pomoc dzielnego kowboja). W ułożeniu chronologicznym mamy tutaj do czynienia z czwartą częścią serii, a więc z tytułem napisanym i narysowanym przez Morrisa. Nazwisko mistrza zobowiązuje i wielu potencjalnych czytelników może oczekiwać bardzo wysokiej jakości albumu, do której autor przyzwyczaił swoich fanów. W tym konkretnym przypadku co niektórzy odbiorcy mogą poczuć się jednak trochę zawiedzeni. Tytuł nadal dobrze się czyta i zapewnia on chwilę przyjemnej rozrywki. Wyraźnie widać tutaj jednak pewne niedoskonałości początku serii i poszukiwanie przez twórcę swojego późniejszego charakterystycznego stylu. Scenariusz trzech dostępnych opowiadań jest co najwyżej poprawny. Morris stawia tutaj głównie na prostą dawkę humoru i akcji bez próby przemycenia pod nią jakieś „głębszej” treści. Pewnymi niedoskonałości epatuje również oprawa graficzna, która daleka jest od tego, co można znać z późniejszych tomów (szczególnie twarz LL).