„Dom” to kolejny prosty komiks. Prosty tytuł, proste ilustracje, treść też prosta. Znacie takich wiele, prawda? Jeśli tak, wiecie jak dużo z nich jest znakomitymi opowieściami, skrytymi pod płaszczykiem oczywistości i niepozorności. I dokładnie tak jest w tym wypadku, a „Dom” okazuje się naprawdę znakomitą opowieścią o ludziach, miejscach i życiu. Czymś, co jest tak bliskie nam wszystkim, że z frazesu zmienia się w opowieść zostającą na długo w naszych sercach i umysłach.

Historia komiksu skupia się na trójce rodzeństwa (Vincent, Jose, Carla), którzy powracają do swojego rodzinnego domu rok po śmierci ojca. Krótki urlop planują oni wykorzystać do posprzątania tego miejsca. Każda godzina, a nawet minuta spędzona w domu wypełnia jednak ich serca i umysły wspomnieniami z dawnych lat. Każde z nich mocno przeżywa wspomnienia z tego okresu swojego życia. Staje się to również okazją do konfrontacji przeszłości z teraźniejszością, w której to zupełnie inaczej patrzą na świat, sami posiadając własne rodziny. Dzięki temu zaczynają oni rozumieć pewne decyzje ojca i doceniać jego starania o potrzymaniu tożsamości tego miejsca. Roco w swoim dziele w świetny sposób prowadzi narrację, wykorzystując wszelkie zalety horyzontalnego układu komiksu. Do tego wszystkiego bawi się on linią czasu, umiejętnie mieszając wspomnienia bohaterów z przeszłości z teraźniejszymi ich problemami, czy oczekiwaniami. Pomimo tego, że głównymi postaciami jest tutaj wspomniana już trójka rodzeństwa, to jądrem całego dzieła jest zmarły ojciec, wokół którego toczy się cała opowieść. Jego namacalnym obliczem jest tutaj pozostawiony Dom, który jest miejscem masy pozytywnych i negatywnych wspomnień. Emocjonalność dzieła przejawia się więc w prawie każdym kadrze komiksu, mając mniejszy lub większy wpływ na czytelnika. Pochłaniając kolejne strony albumu, mamy okazję widzieć jak powrót do domu pozwala bohaterom na zrozumienie znaczenia słowa Dom, dzięki czemu znacznie lepiej zaczynają oni również rozumieć samego ojca i jego decyzje. Przebywanie w tym miejscu niesie jednak ze sobą również masę negatywnych emocji. Połączenie sił w próbie naprawienia budynku powoduje ponowne wypłynięcie na pierwszy plan starych kłótni, różnych charakterów, niezakończonych nigdy sporów czy wzajemnego obwiniania się o pewne rzeczy. Najbardziej widoczne jest to w osobie jednego z braci, który opiekował się ojcem i musiał sam podjąć pewne bardzo istotne decyzje. Rysunki Roco sprawiają, że odbiorca ląduje w świetnie przedstawionym miejscu akcji, w którym każdy nawet najdrobniejszy detal kadru, może mieć jakieś znaczenie dla ogółu fabuły. Jego prace potrafią oddawać emocjonalność opowieści, stając się ich idealnym uzupełnieniem. Duży wpływ na odbiór dzieła ma również wspomniany już horyzontalny układ komiksu. Autor bawi się układem niektórych kadrów, które nie zawsze czyta się w następującej po sobie kolejności. Nadaje więc to albumowi kolejnej dawki nietuzinkowości.

Historia komiksu skupia się na trójce rodzeństwa (Vincent, Jose, Carla), którzy powracają do swojego rodzinnego domu rok po śmierci ojca. Krótki urlop planują oni wykorzystać do posprzątania tego miejsca. Każda godzina, a nawet minuta spędzona w domu wypełnia jednak ich serca i umysły wspomnieniami z dawnych lat. Każde z nich mocno przeżywa wspomnienia z tego okresu swojego życia. Staje się to również okazją do konfrontacji przeszłości z teraźniejszością, w której to zupełnie inaczej patrzą na świat, sami posiadając własne rodziny. Dzięki temu zaczynają oni rozumieć pewne decyzje ojca i doceniać jego starania o potrzymaniu tożsamości tego miejsca. Roco w swoim dziele w świetny sposób prowadzi narrację, wykorzystując wszelkie zalety horyzontalnego układu komiksu. Do tego wszystkiego bawi się on linią czasu, umiejętnie mieszając wspomnienia bohaterów z przeszłości z teraźniejszymi ich problemami, czy oczekiwaniami. Pomimo tego, że głównymi postaciami jest tutaj wspomniana już trójka rodzeństwa, to jądrem całego dzieła jest zmarły ojciec, wokół którego toczy się cała opowieść. Jego namacalnym obliczem jest tutaj pozostawiony Dom, który jest miejscem masy pozytywnych i negatywnych wspomnień. Emocjonalność dzieła przejawia się więc w prawie każdym kadrze komiksu, mając mniejszy lub większy wpływ na czytelnika. Pochłaniając kolejne strony albumu, mamy okazję widzieć jak powrót do domu pozwala bohaterom na zrozumienie znaczenia słowa Dom, dzięki czemu znacznie lepiej zaczynają oni również rozumieć samego ojca i jego decyzje. Przebywanie w tym miejscu niesie jednak ze sobą również masę negatywnych emocji. Połączenie sił w próbie naprawienia budynku powoduje ponowne wypłynięcie na pierwszy plan starych kłótni, różnych charakterów, niezakończonych nigdy sporów czy wzajemnego obwiniania się o pewne rzeczy. Najbardziej widoczne jest to w osobie jednego z braci, który opiekował się ojcem i musiał sam podjąć pewne bardzo istotne decyzje. Rysunki Roco sprawiają, że odbiorca ląduje w świetnie przedstawionym miejscu akcji, w którym każdy nawet najdrobniejszy detal kadru, może mieć jakieś znaczenie dla ogółu fabuły. Jego prace potrafią oddawać emocjonalność opowieści, stając się ich idealnym uzupełnieniem. Duży wpływ na odbiór dzieła ma również wspomniany już horyzontalny układ komiksu. Autor bawi się układem niektórych kadrów, które nie zawsze czyta się w następującej po sobie kolejności. Nadaje więc to albumowi kolejnej dawki nietuzinkowości.

Przemijanie. Choć właściwie: przeminięcie. Potem wspomnienia i pamięć. I nie jest istotne, czy na koniec sprzedadzą dom. Bo i tak już w nim ojca nie ma.

wzruszający