Każdy miłośnik samurajskich klimatów i kultury Japonii, który dodatkowo interesuje się komiksami, na pewno słyszał o przygodach dzielnego króliczego ronina stworzonych przez Stana Sakai. Seria powstająca od końca lat 80-tych cały czas cieszy się ogromną popularnością i zapewnia odbiorcom dużą dawkę rozrywki. Nie inaczej jest w przypadku niedawno wydanego kolejnego albumu zbiorczego Usagi Yojimbo Saga Księga 7. W siódmej części przygód Usagiego na ponad sześciuset stronach można znaleźć historie, które pierwotnie pojawiły się w tomikach: „Zdrajcy ziemi”, „Miasto zwane piekłem” i „Czerwony Skorpion”. Sięgając po ten tytuł, można więc być pewnym, że wypełniony jest on po brzegi wartką samurajską przygodą z masą widowiskowej akcji, gdzie autor jednocześnie nie zapomina o solidnej szczypcie głębszej treści i charakterystycznemu dla cyklu lekkim humorze. Początek całego albumu zapewnia czytelnikowi sporą porcję widowiskowych doznań. Wszystko to dzięki historii zawartej w rozdziale „Zdrajcy ziemi”. Cała fabuła zaczyna się tutaj od kolejnej kradzieży dokonanej przez Kitsune, które tym razem wpadła w naprawdę poważne tarapaty. Wszystko to za sprawą potężnego maga, który jako jeden z niewielu potrafi wskrzeszać zmarłych i wykorzystywać ich jako bezwolne narzędzia. Zrobi on wszystko, aby odzyskać skradziony klejnot i wysłać złodzieja na tamten świat. Jedyną przeszkodą dla jego armii zombie będzie Usagi i towarzyszący mu pogromca demonów Sasuke. Dłuższa opowieść o walce z nieumarłymi jest tutaj wstępem do dwóch kolejnych krótszych przygód, w których to bohater stara się pomóc innym. Szczególną uwagę zwraca tutaj historia, kiedy to na jego drodze staje były wasal pana Mifune, któremu niegdyś sam służył. Sakai kreśli tutaj typową dla siebie wciągającą i satysfakcjonującą (pomimo mocno ograniczonego miejsca) opowieść o zemście i honorze, która swoim klimatem potrafi mocno zachwycić. W rozdziale „Miasto zwane Piekłem” Sakai dostarcza czytelnikowi historię, która dość mocno czerpie inspiracje z dzieł Kurosawy. Usagi trafia tutaj do wyniszczonego miasta, które cierpi z powodu nieustającego konfliktu dwóch walczących ze sobą gangów. Nie może on stać z boku i patrzeć na cierpienie niewinnych mieszkańców, którzy zmuszani są do opowiedzenia się po jeden ze stron. Do rozwiązania sprawy nie zawsze jednak potrzebny jest jego ostry miecz. Niekiedy wystarczy być niebywale przebiegłym i wykorzystać swój równie niebezpieczny umysł. Sakai decyduje się tutaj na mieszankę akcji, dramatu, w której to różne postacie odkrywają kluczowe role. Trudno nie zwrócić tutaj również uwagi na świetne komediowe dialogi, które mimowolnie wywołują u czytelnika szeroki uśmiech zadowolenia na twarzy. Trzecia i ostatnia opowieść jak sam tytuł wskazuje, skupia się na gangu „Czerwonego Skorpiona”, który terroryzuje wioski, wymuszając od ich mieszkańców stosownej „opłaty”. Sakai kreśli tutaj wielowarstwową historię, w której naprawdę wiele się dzieje, a głównym jej założeniem jest odkrycie tożsamości przywódcy wspomnianego gangu. Jest to najbardziej spójna opowieść w całym recenzowanym albumie, gdzie połączone są wszystkie najlepsze elementy tak charakterystyczne dla serii (akcja, klimat dawnej Japonii, wierzenia tamtejszych mieszkańców, moce nadprzyrodzone, świetnie wykreowani bohaterowie i lekki przyjemny humor).

Komiks jest świetny i wręcz niewiarygodne, że jeden człowiek jest w stanie przez czterdzieści lat zajmować się jednym bohaterem bez zmęczenia materiału. Do tego trzeba ogromnej konsekwencji, wiary w to, co się robi, dużych umiejętności, talentu i naprawdę wielkiej klasy. Ale z kolei ten komentarz na górze to, przepraszam, recenzja jest? Opinia? Streszczenie? Niech sobie będzie i streszczenie, tylko na litość Szatana, jak to jest napisane? Co komentarz tego użytkownika, to większa komedia stylistyczna. Nie dość, że nic do powiedzenia - przecież wystarczy streścić - to jeszcze błąd na błędzie. Jak już się prowadzi bloga, na którym się pisze o kulturze i jak już się wywala taką wielką płachtę w komentarzach, to może wypadałoby zadbać o poziom językowy własnych tekstów? Bo ja wiem, że mogę być rozczarowany, że to tylko wielkie i nikomu niepotrzebne streszczenie, które przypomina kiepski i sztampowy produkt marketingu, a nie jakieś wnioski i przemyślenia, które faktycznie warto przeczytać i wzbogacić dzięki nim swój odbiór komiksu. Ale moje rozczarowanie to moja sprawa, nikomu bym tym głowy nie zawracał. Tylko że wypadałoby jednak wykazać się przy tym jakimś minimalnym poziomem stylistycznym. Da się zrobić? Bo póki co - parafrazując fragment tego streszczenia - trudno nie zwrócić tutaj również uwagi na świetne komediowe wpadki językowe przedmówcy. Szkoda tylko, że wcale nie były zamierzone. Jeśli były, to wcale nie są śmieszne. Po prostu aż wyć się chce. Bralczyk zjadł brodę, jak czytał.