Finał serii przenosi nas 2 tysiące lat wstecz i wyjaśnia genezę konfliktu. Przy okazji dotyka filozoficznych kwestii, charakterystycznych dla gatunku sci-fi. Potrzeba ciągłego rozwoju, odkryć, poszerzania horyzontów, dążenie do władzy, boskiej mocy tworzenia. A w konsekwencji, brak pokory, wdzięczności, empatii, brak wyciągania wniosków z historii. Lemire bierze pod lupę relacje A.I. - człowiek i opowiada o współczesnych problemach. Finał domyka wszystkie rozpisane wątki, ale też zostawia furtki na potencjalną kontynuację. To dobra seria, ale po zachwytach, na jakie można było się natknąć w kraju i za granicą, mimo wszystko oczekiwałem czegoś więcej...

Po entuzjastycznych recenzjach oczekiwałem prawdziwego fajerwerku wyobraźni i kupiłem wszystkie 6 tomów. Niestety seria przyniosła ze sobą wyłącznie potężne rozczarowanie. Graficznie to zupełnie nie moja bajka - akwarelowe malowanie Nguyena bywa momentami zachwycające, ale wiele kadrów jest mało czytelnych lub uproszczonych do granic karykatury. Oczywiście ten minimalizm może się podobać i - jak napisałem - niektóre koncepcje są naprawdę świetne, ale wolę bardziej precyzyjny styl rysowania. To jednak rzecz gustu. Dużo gorzej sprawa wygląda fabularnie. Opowieść jest wręcz rozpaczliwie infantylna i naiwna, pełna klisz, banałów i powtórek. Każdy, kto ma choćby blade pojęcie o sf zauważy brak jakiejkolwiek oryginalności tego komiksu. Zupełnie jakby Lemire bardzo słabo znał współczesną space operę - wizja jest archaiczna, jakby zaprojektowana jeszcze w latach 50., czy nawet 30., sprzed epoki „Diuny”, jakbyśmy nie otrzymali od tamtego czasu odświeżenia gatunku dzięki takim autorom jak Reynolds, Hamilton, Simmons, Baxter, Banks, czy Brin. To jest space opera z koncepcjami z czasów Fritza Langa. Fabuła jest prymitywna - nie ma tu ani krzty nowych idei - wszelkie „dylematy moralne”, czy „rozważania filozoficzne” podane są tu na poziomie dziesięciolatka, a sposób przedstawienia wojny ludzi z maszynami, czy kontaktu między cywilizacjami jest wręcz żenujący. Psychologicznie, socjologicznie, czy filozoficznie rzecz jest nadzwyczaj słaba, intelektualnie zupełnie jałowa. A jako „czysta rozrywka” też nie zachwyca - skłamałbym, że trzymało mnie to w wielkim napięciu, czy że nie mogłem się doczekać, co będzie dalej. Postacie to proste (prostackie) archetypy, a relacje między nimi i ich motywacje naszkicowano nader nieudolnie. Nie ma tu ani ekscytującej fabuły, ani oryginalności, czy rozmachu wizji, ani fajerwerków imaginacji. Zupełnie nie rozumiem skąd zachwyty nad tą pozycją. Odradzam - jest wiele znacznie lepszych komiksów, na które warto wydać pieniądze.

Przy napompowanych oczekiwaniach prawie wszystko w życiu rozczarowuje:). W mojej ocenie seria jest napisana w porządny i schludny sposób i jest jedną z lepszych, tego bardzo modnego obecnie autora. Jeśli ktoś lubi dobre opowieści które na pewno go nie ogłupią, to nie powinien się rozczarować. Jeśli ktoś szuka odpowiedzi na temat kondycji człowieka w odległej przyszłości, to pewnie znajdzie dla siebie ciekawsze pozycje:)