Duet Lemire + Sorrentino komiksem GIDEON FALLS podniesli poprzeczke w medium komiksowym tak wysoko,ze ciezko bedzie ja przeskoczyc.Rysunki i uklad plansz to cos niesamowitego,a sama fabula mimo to,ze mozna sie doszukac klimatow zaczerpnietych z innych znanych dziel popkultury tworzy niesamowity klimat.Podziwiam kreatywnosc Sorrentino-kazda okladka kazdego kolejnego zeszytu to klimatyczna uczta nawet dla bardzo wymagajacego odbiorcy! Wszyscy lubiacy klimaty ala David Lynch powinni siegnac po ten komiks!

Historia bardzo wciągająca, nie wtórna, rysunki wymiatają, ale od mniej więcej połowy komiksu nie ma kilkunastu stron polskiego tłumaczenia, w dialogach jest język hiszpański i tak przez kilkanaście stron. :((( I przyjemność z lektury prysła na dłużej. Muszę reklamować. Ale gdzie??? W Gildii czy Mucha Komiks?

j.w.

Dzień dobry Wszystkie reklamacje prosimy zgłaszać na adres bok@gildia.pl

Gideon Falls #2: Grzechy pierworodne skupia się mocno na postaci młodego Nortona, który za wszelką cenę chce wyjaśnić tajemnicę Czarnej Stodoły. Mężczyzna wręcz opętany jest chęcią odkrycia prawdy, chociaż zdaje sobie on sprawę, że może to ściągnąć mrok, smutek i nieszczęście. Sporo miejsca autor poświęca również postaci księdza Freda, który boryka się ze swoimi problemami i ciągle zastanawia się nad siłą swojej wiary. Jego umysł o wiele bardziej zaprząta teraz jednak chęć wyjaśnienia serii makabrycznych morderstw, jakie przetoczyły się przez małe i niegdyś senne miasteczko. Żaden z bohaterów nie zdaje sobie sprawy z tego, że ich los jest ze sobą mocno połączony i prędzej czy później oboje staną przed naprawdę poważną decyzją. Gideon Falls #2 to kolejna oszałamiająca porcja mieszanki horroru, thrillera, sensacji i dramatu. Lemire dba o to, aby album wyjaśnił czytelnikowi kilka swoich tajemnic, jednocześnie nie odkrywając przed nim nazbyt wiele. Na miejscu rozwiniętych wątków, momentalnie pojawiają się nowe „tajemnice”, mające zachęcić odbiorcę do dalszego poznawania scenariusza. Twórca zapewnia czytelnikowi momenty, kiedy historia zaczyna nabierać większego sensu. Cały czas utrzymuje on jednak niesamowity klimat niepokoju i niepewności, który sprawia, że seria jest tak mocno angażująca. Cała zawarta tutaj fabuła tworzy więc niesamowitą mieszankę treści przypominającą prace Stephena Kinga czy filmy Hitchcocka/ Lyncha. Nic nie jest tutaj jednoznaczne, a każdy szczegół może skrywać jakieś ukryte znaczenie. Mocno zaznaczone surrealistyczne akcenty historii, nadają tytułowi naprawdę sporej głębi, której trudno jest nie docenić. Lemire naprawdę bawi się tutaj wieloma swoimi pomysłami, idąc niekiedy w mocno zaskakujących kierunkach. Pokazuje on również w albumie, że jest jednym z najlepszych komiksowych twórców, jeśli chodzi o budowanie postaci z mocnym i tragicznym bagażem doświadczeń, wpływającym na ich zachowanie. Już w pierwszym tomie prace Andrea Sorrentino pokazywały, że doskonale nadawał się on do zobrazowania tej historii. Dopiero jednak tutaj w Gideon Falls #2: Grzechy pierworodne jego twórczy geniusz ma okazję zabłysnąć pełnią swojej mocy. Przyjęty przez niego klimatyczny, nietuzinkowy i mocno artystyczny styl, idealnie dopasowuje się do treści komiksu. Każda plansza jest przez niego drobiazgowo przygotowana, tak aby jeszcze lepiej opowiadać całą zawartą w albumie historię. Podobnie jak Lemire lubi on również sięgnąć po bardziej surrealistyczne środki wyrazu, co znacząco podsyca klimat niektórych scen. Naprawdę nie można sobie wyobrazić lepszego komiksowego rysownika do zwizualizowania tej historii.

Mam bardzo mieszane uczucia do Gideon Falls. Komiks zaczyna się rewelacyjnie - dostajemy połącznie horroru z thrillerem, sporo tajemnic i niepokojącego, momentami psychodelicznego nastroju. Wizualnie to mistrzostwo, Sorrentino tworzy takie plansze, jakich nie robi nikt inny. I wszystko jest pięknie przez pierwsze 3 tomy. A potem nagle w tomach 4-6 opowieść kompletnie się zmiana w jakieś pokraczne science-fiction, postaci schodzą na drugi plan a komiks skupia się na gonitwach/ucieczkach i ciągłych skokach akcji, tajemnice zostają bezceremonialnie wyjaśnione w połowie historii i kończy się to wszystko jakoś kompletnie nijako. Bardzo to wszystko dziwaczne. Od tomów 1-3 nie mogłem się oderwać, potem z każdą koleją stroną odczuwałem coraz większe rozczarowanie. Był tu ogromny potencjał, ale niestety zmarnowany.