Nie liczyłem na dużo, ale pierszy tom zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie, klimat i fabularnie ciekawiej niż w Outcast czy Infidel. Rysunki trzymają poziom i tworzą niezły, mroczny klimat . Mam nadzieję, że dalej będzie jeszcze lepiej.

Nie liczyłem na dużo, ale pierwszy tom zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie, klimat i fabularnie ciekawiej niż w Outcast czy Infidel. Rysunki trzymają poziom i tworzą niezły, mroczny klimat . Mam nadzieję, że dalej będzie jeszcze lepiej.

Zaczynam naprawdę szanować Pana Jeffa Lemire. Kolejny doskonały scenariusz. Na szczęście tu nie rysuje, dzięki czemu komiks ma naprawdę wspaniałą warstwę graficzną chylę głowę przed rysownikiem .Brak tu poupychanych na siłę dialogów, oszczędna, dojrzała kreska , oszczędne kolory. wszystko przejrzyste i zrozumiałe, wciąga. Dla dojrzałych odbiorców.

Jeden z mistrzów horroru pisał "ucieleśnieniem tajemnicy i grozy jest dla mnie wiejski dom na tle samotnego wzgórza na odludziu". Nowa seria nagrodzona tegorocznym Eisnerem, duetu Lemire - Sorrentino trafiła do nas bardzo szybko -> nie było wyjścia, trzeba było sprawdzić. Główni bohaterowie to ksiądz z przeszłością i wychowanek sierocińca z obsesją na punkcie przeszukiwania śmieci. Komiks jest pełen napięcia od początku do końca. Mamy małe miasteczko, ludowe wierzenia, okultyzm, tajne stowarzyszenia, czego chcieć więcej ;). Jeśli dodamy do tego oryginalną kreskę i kadrowanie to mamy idealny przepis na nowa wciągającą serię. Idę o zakład, że lada moment doczekamy się serialowej ekranizacji tego komiksu.

Gideon Falls #1: Czarna Stodoła to jeden z tych tytułów komiksowych, które mocno przyciągają uwagę potencjalnego czytelnika. Nie tylko za sprawą ciekawej grafiki na okładce, ale również widniejących na niej dwóch wielkich nazwisk (Lemire, Sorrentino). Obaj panowie od bardzo dawna są dla miłośników dobrych powieści graficznych synonimem wysokiej jakości oferowanego dzieła. Czy tak też jest w przypadku tej pozycji? Akcja komiksu skupia się na dwóch bohaterach, których teoretycznie nie łączy ze sobą dosłownie nic. Pierwszym z nim jest ksiądz Wilfred, który przeżywa kryzys swojego powołania i nie jest pewien czy powinien nadal pełnić posługę kapłańską pośród wiernych. Na razie skupia się on na nauczaniu swoich następców, nieustannie rozmyślając o swojej przyszłości. Sytuacja w jego życiu dość mocno się zmienia, kiedy zostaje on wysłany do tytułowego małego miasteczka Gideon Falls, gdzie ma przejąć parafię po tragicznie zmarłym księdzu. Drugą postacią jest dziwak i samotnik Tom, który zmaga się z poważnymi problemami psychicznymi i cały swój czas poświęca na przeszukiwanie śmietników w wielkiej metropolii, wyraźnie czegoś szukając. Jego umysł ogarnięty jest obsesją na temat tajemniczej „czarnej stodoły”, która skrywa wiele mrocznych tajemnic, które będą mieć wpływ na życie obu postaci. Jeff Lemire słynie z kreowania naprawdę dobrze prezentujących się postaci i jest to wyczuwalne w tym albumie od samego początku. Opowiadana przez niego historia toczy się dwutorowo, pozwalając mu na poświęcenie każdemu z bohaterów odpowiedniej ilości miejsca. Początkowo można traktować oba wątki jako osobne byty, po pewnym czasie zaczynają się one jednak powoli przeplatać, stając się z czasem spójną historią. Mroczną opowieścią, która wciąga i fascynuje, powoli odkrywając przed czytelnikiem sekrety miasteczka Gideon Falls i mocno mistycznej „czarnej stodoły”. Lemire łączy tutaj pewne elementy horroru, dramatu czy thrillera, starając się stworzyć mocno intrygujący początek serii (co mu się zdecydowanie udaje). Pierwszy tom należy więc traktować jako wstęp, który ma wprowadzić w realia wykreowanego świata i przedstawić ważnych bohaterów. Powolne odsłanianie przed odbiorcą kolejnych faktów, pozwala mu na samodzielne składanie pojawiających się wskazówek i doszukiwanie się ukrytej prawdy. Nadaje to tytułowi niesamowitego klimatu, który dodatkowo wypełniony jest nieustającym „napięciem”, które towarzyszy czytelnikowi dosłownie na każdej stronie. Ogólnie fabuła jest więc bardzo wciągająca i głęboko satysfakcjonująca. Coś dla siebie powinni tutaj znaleźć zarówno fani „mrocznych tajemnic”, jak i ci lubujący się w tytułach gdzie autor mocno zagłębia się w umysły stworzonych przez siebie bohaterów.

Mam bardzo mieszane uczucia do Gideon Falls. Komiks zaczyna się rewelacyjnie - dostajemy połącznie horroru z thrillerem, sporo tajemnic i niepokojącego, momentami psychodelicznego nastroju. Wizualnie to mistrzostwo, Sorrentino tworzy takie plansze, jakich nie robi nikt inny. I wszystko jest pięknie przez pierwsze 3 tomy. A potem nagle w tomach 4-6 opowieść kompletnie się zmiana w jakieś pokraczne science-fiction, postaci schodzą na drugi plan a komiks skupia się na gonitwach/ucieczkach i ciągłych skokach akcji, tajemnice zostają bezceremonialnie wyjaśnione w połowie historii i kończy się to wszystko jakoś kompletnie nijako. Bardzo to wszystko dziwaczne. Od tomów 1-3 nie mogłem się oderwać, potem z każdą koleją stroną odczuwałem coraz większe rozczarowanie. Był tu ogromny potencjał, ale niestety zmarnowany.