Nie słucham jazzu. Nie czuję tej muzyki, choć kombinacje niektórych zespołów, łączących go z reggae i bluesem potrafią do mnie trafić – nie sięgnąłem więc po ten komiks pod wpływem tytułu ani dość jasno kojarzącej się okładki. Zachęciły mnie jednak ilustracje i całkiem przyjemnie brzmiący opis. I nie zawiodłem się, bo nawet jeśli nie jest to dzieło wielkie ani szczególnie oryginalne, trylogia duetu Raule / Roger to kawał niezłej opowieści sensacyjnej dla miłośników europejskich komiksów tego gatunku.

Roger rysuje b.ciekawie. Jego styl przypomina malarstwo Modiglianiego i kreskę Neala Adamsa. Ludzie z jego świata są wydłużeni i lekko "skarykaturalizowani" (szczególnie ci źli). Jestem pełen podziwu dla jego kreski. Brawo! Na pewno jeszcze o nim usłyszymy. Buczenie niestety, należy się wydawcy. Winny jest papier wybrany na okładkę - zostają na nim ślady palców! Czy ten komiks miał trafić do policyjnej kartoteki!? Drugie faux pas, to brak wyraźnego rozdzielenia rozdziałów. Czytam następną stronę myśląc, że to ciąg dalszy, a to pomyłka, to już inna historia. Całe szczęście że wydawca ponumerował strony! Tylko dlaczego nietypowo, po prawej stronie? Mimo tych niedociągnięć warto poznać Jazza Maynarda - muzyka o zwinności i precyzji agenta 007. Nie jest to komiks dla absolwentów akademii muzycznej. Zły dla nich przykład. Jazz mało ćwiczy za to dużo strzela.

Są takie gry, w które pakuje się wszystkie elementy, które wypaliły w innych tytułach. Takie worki, jak choćby Darksiders, gdzie Zelda połączyła się z God of War plus jeszcze kilka innych gierek. Poskładano wszystko do kupy i puszczono w świat. I tak jest z Jazzem Maynardem. Sam komiks do złudzenia przypomina mi francuskie kino sensacyjne - takie Taxi zmiksowane z Transporterem. Jazz jest lepszy od J. Bonda, strzela lepiej niż Robin Hood, walczy lepiej od Batmana, a jako włamywacz dorównuje Sellinie Kyle...JAZ MAYNARD to jedna wielka strzelanina. Praktycznie autorzy zaprojektowali głównego bohatera jako cyborga, który wyjdzie cało z każdej, poważnie z KAŻDEJ (!) opresji. To niestety średniak, jeśli ktoś szuka klimatycznego tytułu noir i spodziewa się to znaleźć w Jazzie Maynardzie, to natnie się jak cholera. Prócz akcji niczego więcej nie uświadczy. Rysunki są niezłe, takie podrasowane kreskówkowe cosik, by przypominało realistyczną manierę, a jednocześnie wcale nią nie było. Sensu jednak w tym wszystkim jak na lekarstwo. Trochę za słabo, by chwalić, ale za dobre, by gnoić... ech...

Tytułowy Jazz Maynard jest genialnym i wszechstronnie wyszkolonym włamywaczem, a przy okazji świetnie gra na trąbce (czyli prawie jak nasz Kwinto). Całość jest oczywiście mocno przerysowana, sporo tu z Tarantino, noir czy współczesnego kina akcji. Nie jest to w żadnym razie dzieło wybitne, ale jeśli przymkniemy oko i damy porwać się tej konwencji, to czeka nas sporo naprawdę fajnej rozrywki. Ja w każdym razie bawiłem się całkiem dobrze i w sumie mogę polecić tę serię niezdecydowanym. Tylko tyle albo aż tyle.