Słabością Dziedzictwa Jowisza jest to, że trudno wskoczyć w tytuł, jeśli nie czytało się pierwszego tomu. To kontynuacja historii zaczętej w jedynce. Choć bohaterowie to nie pogłębione psychologiczne postaci z krwi i kości, a kukiełki, mające być nośnikiem zajebistości, to rozmach opowieści niszczy wszystko! Nieogoleni superbohaterowie z fajką w gębie wywołują jednym machnięciem ręki ogromne tsunami, jednym krzykiem rozbijają 60 metrowe fale, strzelają z dupy, manipulują wspomnieniami skrytymi w hipokampie itd. Przesada, przesada i przesada! Tom drugi jest nawet lepszy, bo są wreszcie bohaterowie, do których można się przykleić, da się ich polubić, w jedynce wszyscy byli skurwy....nami. A najlepsze jest to, że choć nadmiar przesady zawsze szkodzi, w tym przypadku ten bombastyczny koktajl jest jak dynamit! Nie ma wielkich treści, ale są emocje, w stężonej dawce. No i rysunki!!! Urywają du...ę! Dawno nie czytałem czegoś, co aż tak wgniotło mnie w fotel! PS Czytelnicy komiksów, których mierzi operowanie wyłącznie kalkami i nastawienie na akcję w tak skondensowanej pigułce, lepiej nich dadzą sobie spokój. Dziedzictwo to oczywista oczywistość, miałka miałkość i wybuchowy wybuch... Mądrości się tu nie uświadczy. Wyłącznie mistrzowskie żonglowanie ogranymi motywami.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić ten komiks. Z jednej strony to świetna jazda bez trzymanki z drugiej teledyskowa-pośpieszna forma doprowadzenia do finału mnie rozczarowała. Spodziewałem się dłuższego budowania napięcia, bardziej zawiłej fabuły, trudniejszego rozwiązania spraw z tomu pierwszego - spodziewałem się kolejnych tomów. A mam wrażenie, że to już finał... szkoda, bo mam poczucie, że można było wyciągnąć z tej historii więcej. Tak jakby ktoś nagle kazał Millarowi kończyć serię albo on sam nie miał już na nią więcej czasu. Czuje się pośpiech w tym tomie. Natomiast to, co robi Frank Quitely to prawdziwe mistrzostwo( akcja w Dubaju wow!) ! Graficznie album prezentuje się świetnie i całe szczęście, że jest wydany w powiększonym formacie.