Niesłychane losy Ivana Kotowicza okazały się bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Oczywiście w moje ręce nie trafiła żadna wybitna pozycja, która poruszyłaby mnie intelektualnie i skłoniła do głębszej zadumy, ale autorom udało się zrealizować cel, jaki przed sobą postawili. Stworzyli bowiem dobrą, klimatyczną opowieść rozrywkową, która jednocześnie nie obrażała inteligencji czytelnika. Dlatego na trzeci – i docelowo ostatni, ale czy tak jest w rzeczywistości, pozostawię do odkrycia Wam – tom czekałem bardziej niż na jego poprzednika. I chociaż nie wszystko wyszło tak idealnie, jakbym sobie tego życzył, warto było sięgnąć po ten album i jeszcze raz wejść do tego pokręconego świata rodem z wierd fiction.

Pomysł, scenariusz, rysunki... Jedyna wada to tempo wydawania nowych części. Widać zarąbiste dzieła wymagają czasu.

Fabuła trzeciego tomu kolejny raz skupia się na działaniu profesora Bremera i Malinowa, którzy niezrażeni ostatnimi wydarzeniami, cały czas kontynuują badanie tajemniczego Stalinium. Niesłychanie fascynują ich również rosnące moce głównego bohatera, który przestał być niewinnym i bezbronnym „kociakiem”. Wraz z nowymi zdolnościami bojowymi, pojawiają się jednak również przerażające sny i wizje, z którymi musi się borykać Kotowicz. Wszystko to pcha go w kierunku krwawej i szalonej zemsty za śmierć ojca, która doprowadzi go ponownie do jego rodzinnej wioski, gdzie zaczęła się jego przygoda. Scenarzysta w albumie tym przygotował dla czytelnika porcję widowiskowej akcji, odpowiedzi na niektóre nurtujące go pytania, wyrazisty klimat i dawkę różnorakich emocji. Wszystko to podane jest w „perfekcyjnych” proporcjach, tworząc tym samym album, któremu nic nie można zarzucić, a jego lektura sprawia samą przyjemność. Kajetanowi Kusinie udało się na stosunkowo dość ograniczonej ilości stron naprawdę wyśmienicie zawrzeć wszystkie najmocniejsze strony serii. Konsekwentnie rozwija on tutaj fabułę (nie odkrywając jednocześnie zbyt wielu jej tajemnic), pozwalając tym samym odbiorcy na snucie własnych domysłów. Umiejętnie wykorzystuje on również pojawiające się tutaj retrospekcje do budowania klimatu i pokazania jak wcześniejsze wydarzenia wpłynęły na zmianę zachowania Kotowicza (który nie jest już tym samym uśmiechniętym kotkiem co na początku swojej drogi). Często wiąże się to z pokazaniem skrajnych emocji będących częścią składową historii. Nie zabrakło tu również solidnej porcji akcji, która momentami przeradza się w naprawdę krwawy obraz szaleństwa tylko dla dorosłych. Trzeciej części serii nie można również odmówić dość przyjemnej dawki humoru, opierającej się gównie na małych popkulturowych nawiązaniach, które odbiorca powinien samemu odkrywać. Perfekcyjnym uzupełnieniem wspaniałego scenariusza jest oprawa graficzna (która od samego początku stoi na bardzo wysokim poziomie jakościowym). Michał Ambrzykowski kolejny raz zachwyca odbiorcę swoimi kreacjami bohaterów, umiejętnością ukazywania dynamiki wydarzeń, sugestywnym oddawaniem różnorakiego klimatu i połączeniem tego wszystkiego z przyjemną dla oka cartoonową stylistyką.