Gdyby dokonać porównania i zestawić Hexa z Conanem wyszyłoby zaskakująco wiele podobieństw. Chodzi mi o poziom konstruowania fabuły. Idzie gość z rewolwerem (zamiast topora) i rozstrzeliwuje (a nie wyrąbuje) wszystkich przeciwników w świecie, w którym na każdym rogu czai się bandyta (czarodziej, potwór). Zawsze zwycięża i nie miewa przeważnie moralnych rozterek. Na szczęście jest kilka różnic, dzięki którym wybieram rewolwerowca. Conan miał przeważnie lepszych ilustratorów od Hexa, ale choć dziki zachód jest ewidentnie światem czarno-białym, scenarzysta jednak stara się jak może, by nieco podkręcić rzeczywistość i dolać trochę oliwy do ognia. Przeciwnicy są z gruntu moralnie źli, najczęściej nawet ci dobrzy, mają podłe cele i na ich tle zabójca, jakim jest Hex, nie wygląda najgorzej. Jemu zależy na tym, by przeżyć i dostać kasę za złapanego, albo zabitego przeciwnika. Conan miewa szlachetne pobudki i to jego słabość... W każdym razie razie przygody Hexa czyta się jednym tchem, a Conana, jak w moim przypadku, niekoniecznie.

Scenariusze, to proste historie pozostające w pamięci czytelnika jeszcze długo po lekturze +fenomenalne rysunki m.in. nieodżałowanego Darwina Cooka.