Pierwsze dwa zeszyty składające się na ten album nie znamionowały niczego dobrego. Oryginalna geneza Iron Mana pochodząca z lat sześćdziesiątych XX wieku jak na dzisiejsze czasy jest zbyt archaiczna, by się nią jakkolwiek emocjonować. Również starcie bohatera z terrorystami zwącymi się Synami Yinsena okazało się zwyczajnie tandeciarskie. Na szczęście główna historia pt. „Ja i Iron Man” prezentuje się już o niebo lepiej. Joe’emu Quesadzie udało się przedstawić głównego bohatera nie tylko jako okutanego w żelazną zbroję herosa, ale również człowieka, który się za nią kryje. Człowieka walczącego nie tylko z potężnymi łotrami, ale również własnymi obawami i niedoskonałościami. Potyczka ze zbuntowaną zbroją opanowaną przez sztuczną inteligencję okazała się całkiem intrygująca. W dodatku niosła za sobą odpowiedni poziom dramaturgii. Szkoda jedynie, że do dobrego poziomu scenarzysty nie dojechali ilustratorzy. Niestety kreska odpowiedzialnych z rysunki do „Ja i Iron Man” Seana Chena oraz Alithy Martinez niespecjalnie przypadła mi do gustu.