Byłem nieco zdziwiony faktem, że mamy dopiero dziewiąty tom cyklu, a na pokład wchodzą już bohaterowie, którzy w uniwersum Marvela odgrywają naprawdę mało znaczące role. Z jednej strony, może to i fajnie, ponieważ czytelnicy mają okazję poznać te mniej ważne postacie, z drugiej jednak jakaś hierarchia powinna być zachowana. Od razu pomyślałem sobie, że zamiast wyskakiwać z jakimiś trzema przydupasami Thora, może lepiej byłoby zacząć od jego samego? No ale ok, skoro już dostałem tych Trzech Wojów, to postanowiłem dać im szanse... I była to dobra decyzja. Szybko doszedłem bowiem do wniosku, że komiks którego fabuła w dużej mierze oparta została na skandynawskiej mitologii, okazał się być lepszy od wielu standardowych i banalnych superbohaterskich opowiastek. Zarówno „Pieskie popołudnie” w którym to Trzej Wojowie udają się w pościg za ogromnym wilkiem Fenrisem, jak i iście baśniowa przypowieść o zaklętym w kozła niedoszłym żonkosiu charakteryzują się ciekawą fabułą, niepowtarzalnym klimatem oraz inteligentnym, momentami nieco absurdalnym poczuciem humoru (szczególnie ta druga). Graficznie lepiej wygląda pierwsza opowieść narysowana przed Neila Edwardsa, ale i prace Charlesa Vessa do „Zaklęcia w kozła” mają w sobie jakiś urok. Ogólnie rzecz biorąc dziewiąty tom cyklu „Superbohaterowie Marvela” to niespodziewanie dobra lektura, która jednak niekoniecznie musi się spodobać fanom tradycyjnego nurtu superhero. Tak czy inaczej polecam. https://comicbookbastard.blogspot.com