Długo kazał czekać na siebie drugi tom Araba przyszłości, oj długo, ale jak się można było spodziewać, było warto. Bo chociaż porównania z Mausem czy Persepolis, jakie możecie przeczytać na okładce, zanim przystąpiłem do lektury pierwszej części wydawały mi się przesadzone, szybko przekonałem się, że dzieło Riada Sattoufa naprawdę może z nimi konkurować. Tragikomiczna autobiografia autora opowiadająca o jego dzieciństwie na Bliskim Wschodzie jest utworem tak przejmującym i poruszającym, że nie łatwo jest przestać wracać do niego myślami po skończonej lekturze. Jednocześnie pozostaje też po prostu znakomicie wykonaną powieścią graficzną, którą docenią przede wszystkim wyrobieni czytelnicy oczekujący od komiksu ambicji i wyższych wartości.

Długo czekałem i .... doskonałe.

Po pierwszym mocnym tomie spodziewałem się zamknięcia, nie doczekałem się. Nie wiedzieć czemu, myślałem, że całość składa się z dwóch tomów.Arab dalej porusza, wywołuje momentami gorzki uśmiech, czyli działa, ale też są momenty że się powtarza. Biorąc pod uwagę, iż to historia autobiograficzna zastanawia mnie postawa matki głównego bohatera. Z jednej strony jest surowym komentatorem postaw, zachowań swojego męża i jego otoczenia a z drugiej strony, tylko i wyłącznie komentatorem. Za słowami nie idą czyny a ilość niepokojących sygnałów - potencjalnych zagrożeń dla jej rodziny, wzrosła już do tego stopnia, że brak reakcji wydaje się mało prawdopodobny. Ojciec Riada to kandydat na najbardziej wkurzającego bohatera 2018 roku :) Porównania do Maus to przesada, ale to dalej to dobra i ciekawa pozycja biograficzna z historią w tle.

Mały Riad w końcu trafia do szkoły, jednak arabska szkoła nie przypomina tych, które my znamy z dzieciństwa. Chłopcy i dziewczęta uczą się oddzielnie, nauczyciele biją dzieci po rękach drewnianą linijka i upokarzają na każdym kroku. W budynku można palić. Nauka języka arabskiego jest prowadzona na specjalnych kartach Koranu przeznaczonych dla dzieci oraz w dość zachodnio wyglądającym podręczniku, na którym dzieci w niczym nie przypominają arabskich rówieśników. Riad ma spore problemy, gdyż przez kolor włosów jest brany za znienawidzonego Żyda. Rodzinie zaczyna się powodzić. W domu pojawiają się sprzęty takie jak kuchenka gazowa czy wideo. Wyjeżdżają na wycieczkę nad morze. Powoli krystalizuje się też pomysł, by zbudować własny dom. Riad jest jednak świadkiem tragicznych zdarzeń. Nie dość, że dzieci ciągle oswajają go z brutalnością i śmiercią zwierząt, to jeszcze jego ulubiona ciocia Leila, trzydziestopięcioletnia bezdzietna wdowa, która uczy go perspektywy w rysunku ilekroć się spotkają, zostaje zabita, by bronić honoru rodziny. Życie w arabskim świecie jest pełne śmierci. Więcej na https://www.monime.pl/arab-przyszlosci-2-dziecinstwo-na-bliskim-wschodzie-1984-1985/

Historia przedstawiona w Arab przyszłości #2 rozpoczyna się w roku 1984. Riad ma już sześć lat i czeka na niego masa nowych wyzwań, chociażby pomoc przy młodszym braciszku. Rodzina już na dobre przeprowadziła się do Syrii, co dość mocno odbija się na samopoczuciu jego matki. Kobieta w nowym kraju czuje się wyobcowana i samotna. Ojciec nie dostrzega tych problemów, skupiając uwagę głównie na marzeniach budowania potęgi kraju według wielkiego „wizjonerskiego” projektu Hafeza al-Assada. Z czasem staje się on jednak coraz bardziej sfrustrowany brakiem widocznych zmian (chociażby prestiżowej pracy czy wielkiego domu). Jeszcze bardziej potęguje to wewnętrzne „rodzinne problemy”, które mają przełożenia na życie zarówno dorosłych, jak i dzieci. Riada obok tego wszystkiego przeraża również szkoła, która zdecydowanie nie jest taka, jak sobie on wyobrażał. Tom drugi pozornie może wydawać się dość „prosty” zarówno pod względem niektórych treści czy samego stylu. Jest to jednak mylne złudzenie, bowiem twórca doskonale wie jak pod wierzchnią warstwą fabuły skryć masę głębi i nietuzinkowej treści. W przypadku drugiej odsłony cyklu historia jest o wiele bardziej „mroczna” i „mocna” niż to, co było dostępne w pierwszej części. Sattouf w genialnej formie ukazuje tutaj złudne marzenia swojego ojca w kontrze do szarej rzeczywistości. Komiksowa forma naprawdę dobrze radzi sobie z pokazaniem tego, że „życie” często znacząco odbiega od pewnych założeń czy „fantazji”. Obok tego wszystkiego znajdziemy tutaj również sporo mniej „przyjemnej” treści jak chociażby postępujący depresyjny nastrój matki. Sporo miejsca autor poświęca również ukazaniu początku swojej „edukacji”. Szkoła nie jest miejscem, które Sattouf wspomina nazbyt dobrze. Wszystko to za sprawą „przerażającej” nauczycielki, która przemocą i zastraszaniem radziła sobie z dużą liczbą dzieci w klasie. Na kolejnych stronach mamy również okazję obserwować życie Syryjczyków i niekoniecznie znane każdemu realia Bliskiego Wschodu. Wszystko to podlane jest charakterystyczną dla autora porcją czarnego humoru, który rewelacyjnie kontrastuje z wątkami odnoszącymi się do religii czy polityki. Nie zabrakło tutaj również masy odniesień do trudnej tematyki (czasem trochę wyraźnie przekoloryzowanej), jak na przykład: wszechobecna propaganda (szkoła/telewizja/życie codzienne).