Mam wrażenie, że zabawa formą całkowicie przysłania już fabułę. Po przeczytaniu tego tomu, który kompozycyjnie jest jak zwykle błyskotliwy nie mam pojęcia o czym to było. Treść schodzi na tak daleki plan, że w zasadzie przestaje się już liczyć. Wielowątkowość tej opowieści jest dość duża i przynajmniej ja się w niej zacząłem już gubić. Może jest to spowodowane, że czytam dość dużo i zlewają mi się już fabuły. Mea culpa. Daleko do np. tomu Chińczycy. Ale generalnie Andreas ciągle w dobrej formie i kontynuuje eksplorację możliwości komiksowej poetyki. Ten tytuł przypomina akademicką dyskusję o poetyce komiksu właśnie. A ten tom akurat jest jego wysublimowanym szczytem...(A ta recenzja jest nagromadzeniem zaimków wskazujących... bla bla bla...) Ciągle warto to kupować i czytać!