Mam mieszane uczucia odnośnie powieści. Nie jest to książka bardzo obszerna jednak z łatwością można ją podzielić na dwie części, początek strasznie nudny i powolny, druga część już o wiele lepsza, coś się zaczęło dziać i było troszkę więcej emocji. W pierwszej części miałam wrażenie, że czyta o Rosji sprzed kilkunastu lat, gdyby nie wzmianki o nowościach technicznych byłabym przekonana, że czytam o dawnych czasach. Główna bohaterka Olga Puszkina wywarła na mnie duże wrażenie, ma postawiony dla siebie cel w życiu i do niego zawzięcie dąży, uświadamia to nam, że nie możemy się poddawać przy pierwszej przeszkodzie w dążeniu do wyznaczonego przez siebie celu. Jej ułożone życie burzy anonimowy list oraz zwłoki turysty, które spadają na nią z pociągu. Gdy dochodzi do kolejnego morderstwa i zatrzymania policjanta prowadzącego śledztwo, Olga postanawia rozwikłać zagadkę na własną rękę i wychodzi jej to bardzo dobrze. Pierwsze słowa opisu bardzo mnie zaciekawiły „Agatha Christie z zaśnieżonej tajgi” niestety dla mnie są nie trafione ponieważ do powieści pani Christie tej książce jest daleko. Zagadka kryminalna bardzo dobrze skonstruowana i jej rozwiązanie może zadziwić czytelnika. Na dużą uwagę zasługuje obraz Rosji jaki został przedstawiony w powieści, kojarzy mi się on z powieściami Tołstoja i Dostojewskiego. Autor bardzo dobrze oddaje klimat zaśnieżonej syberyjskiej wsi, oraz zachowanie bohaterów, gdzie króluje alkohol i rozmowy o polityce. Nigdy nie czytałam powieści w podobnym klimacie i niestety mam mieszane uczucia. Bardzo lubię kryminały ale takie gdzie cały czas się coś dzieje, i gdzie akcja nie zwalnia ale przyspiesza. Troszkę też denerwowały mnie rosyjskie imiona i nazwiska. Według opisu na okładce książka miała wywołać na twarzy mnóstwo uśmiechów, u mnie ich nie wywołała. Bardzo ładna i przyciągająca uwagę okładka książki. Nie mogę uznać książki za złą jest po prostu mało wciągająca. Nie jestem pewna czy sięgnę po kolejny tom przygód Olgi, jakoś mnie nie ciągnie do poznania jej dalszych losów. Nie umiem odłożyć książki bez doczytania do końca nawet gdy jest bardzo nudna, zawsze mam nadzieję, że czymś mnie powieść zaskoczy. „Śmierć w Transsyberyjskim ekspresie” nie jest bardzo zaskakująca ale pewne rzeczy bym w niej poprawiła.