Paczka dostarczona w mgnieniu oka.Komiksy idealnie zapakowane.Dodatkowo profesjonalizm w każdym calu,jeżeli chodzi o kontakt oraz odpowiedzi na pytania nurtujące klienta.Gildia zasługuje na pięć gwiazdek.Polecam wszystkim.

Historia prosta, ale nie prostacka. Świetnie narysowana. Bardzo dobre wydanie.

Historia ciągnie się na niemal 300 stronach, a mogłaby zostać opowiedziana na 30. Nie poczułem niestety mroku świata Ikara. Kilka ciekawych wątków niedopowiedzianych... Z drugiej strony fajne rysunki Taniguchiego, które jakoś ratują ten komiks (ja jednak czytam komiksy głównie dla historii). Nieco inna, ale o wiele bardziej godna polecenia jest historia Weapon X Barry'ego Windsor-Smitha (oczywiście nie jest to manga).

Świetne wydanie, choć ubodły mnie błędy w nazwisku Van Hamme (Hame) i tytule Blueberry (Bluberry) na tylnej okładce.

Dla Gildii oczywiście 5 gwiazdek.

"Ikar" to manga niezwykła już na pierwszy rzut oka. W końcu nie co dzień w ręce czytelników trafia komiks z Kraju kwitnącej wiśni, który formatem przewyższa typowe albumy z amerykańskimi zeszytami, a jednocześnie imponuje grubością (300 stron). Ale to nie jedyna rzecz, która jest w nim nietypowa. Drugą jest fakt, że to kolejna po rewelacyjnym albumie "Mój rok: Wiosna" koprodukcja japońsko-europejska. Scenariusz „Wiosny” napisał Jean-David Morvan, autor m.in. "Armady", "Ikara" zaś Jean 'Mœbius' Giraud, legenda komiksu europejskiego, spod ręki którego wyszły takie dzieł, jak "Blueberry", "Incal" czy urzekający "Silver Surfer: Przypowieść" przygotowany razem ze Stanem Lee. I trzeba przyznać, że jest kolejne znakomite dzieło, warte polecenia miłośnikom dobrych, fantastycznych mang.

Podstawą pomysłu dla tego tytułu był sen autora, co ma wyraźne odbicie w enigmatyczności całego dzieła. Już sam początek akcji zaczyna się mocno fantazyjnie. Naga ciężarna kobieta, swobodnie unosząca się nad miastem, w którym dochodzi do serii zamachów terrorystycznych dokonywanych przez ludzi obdarzonych specjalnymi mocami. Chwilę później przenosimy się na salę porodową, na której personel medyczny jest świadkiem unoszenia się w powietrzu nowo narodzonego człowieka. Całą sprawą dość mocno interesuje rząd, który ma zamiar zbadać zdolności noworodka, nadając całej operacji kryptonim Ikar. W tym momencie następuje przeskok czasowy i widzimy już dorosłego chłopaka, na którym wojsko i podlegli mu naukowcy przeprowadzają szereg eksperymentów, chcąc wykorzystać jego niezwykłe moce. Bohater, który całe swoje życie spędził w zamknięciu, odczuwa jednak coraz większe pragnienie wolności, które będzie na wszelkie sposoby tłamszone przez jego „opiekunów”. Jednoznaczna ocena całej zaserwowanej tutaj fabuły jest niebywale trudna do określenia. Mamy tutaj do czynienia z wyraźnym syndromem „czystej kartki”. Bliżej nieokreślony czas akcji, mnóstwo niedopowiedzeń i faktów, których znacznie trudno zrozumieć oraz cała masa niedokończonych wątków. Do tego dochodzi mocno specyficzna próba uwspółcześnienia znanej z mitologii greckiej opowieści o Dedalu i Ikarze. Moebius stworzył tylko szkielet czegoś większego, pozwalając wyobraźni czytelnika samemu wypełnić wszystkie luki scenariuszowe, nadając w ten sposób dziełu dozy wyjątkowości (przynajmniej w jego założeniu). Jedni dostrzegą w tym znamiona nonszalanckiego artyzmu, inni zarzucą twórcy zabranie się do pracy bez jasnego pomysłu na historię w głowie. Obie strony będą mieć w tym przypadku rację. Wiele do życzenia pozostawiają również bohaterowie komiksu, którzy do najbardziej wyrazistych i intrygujących zdecydowanie nie należą. Ikar jest postacią dziecinnie naiwną, niewinną i prostolinijną zarówno w swojej motywacji, jak i zachowaniu, przez co wydaje się nijaki. Można to zrzucić na karb jego wychowania w zamknięciu i braku konkretnych wzorców społecznych. Niestety reszta postaci już się w ten sposób nie obroni. Naukowcy opiekujący się obiektem, są tutaj dość stereotypowi. W zasadzie można podzielić ich na dwie grupy, tych, którzy chcą pomóc Ikarowi (w tym jego ukochana) oraz takich, których umysł opętało szaleństwo zdobycia odpowiedzi i są w stanie dokonać rzeczy daleko przekraczających barierę ludzkiej przyzwoitości. Nie lepiej jest w przypadku postaci decyzyjnych (wojskowych), spośród których większość da się opisać zaledwie kilkoma cechami charakteru. Jeśli brać pod uwagę tylko kwestie scenariuszowe i charakterystyki występujących tutaj postaci, to mamy do czynienia z dziełem balansującym na krawędzi przeciętności. Cały tytuł ratują jednak wybitne rysunki Taniguchiego, które automatyczne windują ocenę końcową dzieła o kilka oczek w górę. Kreska jest tutaj perfekcyjna w każdym możliwym calu, począwszy od dopracowanych teł, przez niebywałą szczegółowość widzianych obiektów, kończąc na rewelacyjnych rysunkach postaci. Cudowne i świetnie dopracowane panoramy miasta czy plenery (często całostronicowe) zapierają dech w piersiach i przekraczają barierę typowego komiksu, wkraczając w strefę wybitnej sztuki. Tym aspektem dzieła powinni być zachwyceni zarówno miłośnicy rysunków typowo mangowych, jak i fani komiksowego artyzmu europejskiego.