Wydawało się, że finał „Nany” już blisko, że niewiele zostało do powiedzenia i w ogóle, a tu proszę, rozkręca się, rozwija, trzyma poziom i zapewnia rozrywkę, jaką chce się czytać. Więc czytam, wracam i… I z tym tomem fajnie odkrywam więcej o bohaterach, o ich przeszłości i bardzo przyjemnie to wypada. A także nastrojowo, bo klimat nie gubi się gdzieś w odmętach tego wszystkiego, tak samo jak zresztą solidna akcja, zagadki i zaskoczenia.

Na przestrzeni kolejnych rozdziałów pojawiło się wiele ofiar tytułowej Nany, o których czytelnik mógł już zapomnieć. Looseboy lubi jednak zaskakiwać odbiorców swojego dzieła, wprowadzając do historii mocne zwroty akcji. Jednym z nich na pewno jest ponowne pojawienie się Nanao. Chłopaka, który był pierwszą ofiarą Nany na wyspie. Pierwsze kilkadziesiąt stron mangi to próba dość ogólnikowego wyjaśnienia co działo się z bohaterem przez ten czas. Jego losy ciągle są mocno tajemnicze i służą twórcy do podkręcenia atmosfery niepewności i niepokoju. Po takim wstępie fabuła koncentruje się na sprawie morderstwa jednego z cudownych nastolatków i wielu podejrzeń padających na Nanę (która tym razem nie miała ze zbrodnią nic wspólnego). Śmierć ta staje się oczywiście katalizatorem dla szeregu kolejnych dramatycznych wydarzeń, które wciągają czytelnika w wir intryg i manipulacji. Autor mistrzowsko buduje napięcie, stopniowo ujawniając kolejne sekrety i mroczne prawdy skrywane przez bohaterów. Do zalet scenariusza należy również zaliczyć tu ukazanie toczącej się sprawy morderstwa z dość szerokiej perspektywy. Dzięki temu mamy okazję zobaczyć poczynania niektórych bohaterów zaangażowanych w tę zbrodnię oraz zakosztować emocjonalnej odskoczni od tego wątku w postaci silnych smutnych doznań Moe. Jej wątek jest tutaj naprawdę ciekawy i rzuca on jeszcze więcej światła na pewne sprawy z nią związane, szczególnie jej przeszłość....