Polecam

Nie powiem, żeby mi się jakoś spieszyło z przeczytaniem tego komiksu. Wiem, że jest dobry, bo czytałem kiedyś kilka fragmentów w internecie, mam co czytać, stosik i tak rośnie. Więc niech sobie wydają później. Tylko że w przedsprzedaży w wydawnictwie już wysłane - termin był wyznaczony, jak ktoś kupuje bezpośrednio od wydawcy, to i ma wcześniej i to jest w porządku. Na Mangarden też dostępny - również w porządku, termin był, klienci sklepu wydawcy mają wcześniej. Tylko że termin dla innych kanałów dystrybucji, w tym dla Gildii zapewne, również był. No ale w tym wypadku nic z tego, niech sobie poczekaja. Więc ja nie mam nic do tego, że ci, którzy kupili bezpośrednio mają wcześniej. I tak jak wspomniałem, nie spieszy mi się. Ale jeśli wyznacza się terminy dla całej reszty klientów, jeśli się ich później nie dotrzymuje - nie pierwszy raz - i jeśli się nawet łaskawie nie informuje od ponad dwóch tygodni o nowej dacie wydania, to jest to zwykła olewka. Kupuj u nas, dostaniesz gwarancje terminowośc, a reszta niech się wypcha, nawet nie musimy ich informować o niczym. Są równi i równiejsi. Nie wiem, czy to jakiś pośrednik się spóźnia, czy to może wydawca trochę nonszalancko sobie podchodzi do jednej z grup klientów. I to nie jest pierwszy raz. Niezależnie od tego kto, jest to zachowanie nieeleganckie, lekceważące i dyskryminujące tę grupę odbiorców, która nie kupuje bezpośrednio od wydawcy. Ci to nawet nie wiedzą, czy dostaną na czas i kiedy w ogóle.

Długo trzeba było czekać, bo to trochę wstyd, że - proszę mnie poprawić, jeśli się mylę - pierwsza wydana w Polsce manga Kazuo Umezza, klasyka horror mangi, wychodzi u nas 50 lat po publikacji oryginału. Mam nadzieję, że za Dryfującą klasą pójdą wydania kolejnych jego pozycji. Bardzo dobrze się stało, że za podstawę wydania przyjęto japońską 6-cio tomową edycję, bo 3-tomowa angielska ledwo trzyma się grzbietu. No i tłumaczenie z japońskiego, więc tak, jak być powinno. Przy okazji mała refleksja na temat stylu. Dryfująca klasa pochodzi z pierwszej połowy lat siedemdziesiątych, i nie mogę pozbyć się wrażenia - może krzywdzącego - że wtedy mangi miały bardziej indywidualny styl, rysunek był tak charakterystyczny dla danego twórcy, że zaglądając na dowolną stronę, można było poznać autora. Ale może to tylko sprawa indywidualnego stylu Umezza, który jest nie do podrobienia. I któremu Junji Ito zawdzięcza więcej niż sporo :)