To już szósty, a patrząc na fakt, że polskie wydanie jest podwójnej grubości śmiało można by powiedzieć, że to dwunasty tom „Sagi Winlandzkiej”, jednej z najlepszych serii mangowych ostatnich lat. Patrząc na tematykę całości, można by powątpiewać czy jest to dzieło tak wybitne, bo Wikingowie i ich przygody zdają się nie pasować za bardzo do japońskich komiksów, ale mangacy to takie zdolne bestie, że nawet z najbardziej ogranych schematów potrafią zrobić coś wyjątkowego. I takim wyjątkowym dziełem jest właśnie niniejszy cykl, będący jednocześnie jedną z najlepszych komiksowych opowieści o ludziach Północy w dziejach.

Zasadniczo szósty tom serii można podzielić na dwa różne wątki (wzajemnie się przeplatające). Jednym z nich jest powrót Kanuta do Danii, aby zobaczyć się ze swoim bratem (królem). Szybko okazuje się, że władca nie ma się zbyt dobrze i znajduje się na łożu śmierci. Jego następcą (a tym samym władcą dwóch królestw) ma zostać właśnie Kanut. Przewracając kolejne strony mangi, widzimy gigantyczne przemiany, jakie zaszły w tym bohaterze. Yukimura świetnie pokazuje, że przeszłość odcisnęła dość mocne piętno na nowym królu. W niczym nie przypomina postaci z wcześniejszych odsłon serii. Teraz jest on świadomym i pewnym siebie władcą, który doskonale porusza się w świecie polityki (która dość często jest brudna i brutalna). Boryka się on jednocześnie z demonami przeszłości, które mają wpływ na podejmowane przez niego decyzje. Drugi wątek przenosi nas na farmę Ketila, gdzie żyje dobrze wszystkim znany Thorfinn. Będący nadal niewolnikiem ciężko pracującym na rzecz swojego pana. Nie jest to już zadziorny chłopak z początku historii, a dojrzały mężczyzna, który zdecydował się porzucić ścieżkę przemocy. W recenzowanym tomie niekoniecznie jest on jednak centralną postacią. Raczej obserwujemy tutaj jego reakcje na wydarzenia dziejące się wokół. Wszystko to powiązane jest z ucieczką pewnego niewolnika, który zabił swojego pana i jego rodzinę. Fabularnie Saga Winlandzka #6 prezentuje się więc znakomicie. Autorowi kolejny raz udało się mocno zaangażować czytelnika i zapewnić mu masę niezapomnianych wrażeń. Kolejne rozdziały mangi Yukimura wypełnia wyrazistymi emocjami i dramaturgią, na którą zdecydowanie niepozostanie obojętny odbiorca. Tworzone przez niego postacie są niezwykle „żywe”, przez co dużo bardziej przeżywa się ich dramaty. Obok tego wszystkiego w tomiku nie zabrakło również odpowiedniej dawki „widowiskowości”. Sceny takie nie są może tak ekscytujące i dynamiczne jak we wcześniejszych częściach, ale i tak potrafią one podbić adrenalinę i zaserwować odrobinę wyrazistej krwawej przemocy.