Cała historia zaczyna się dość niewinnie, kiedy do jednego z gimnazjów na prowincji przenosi się na czas zastępstwa tytułowa pani Itsuya, nauczycielka plastyki. Jednym z uczniów owej szkoły jest Toki chłopak, który po rozwodzie rodziców przeniósł się do swojej ciotki, która stała się dla niego jedyną bliską mu rodziną. Wszystko zaczęło się psuć, kiedy ciocia zaczęła mieć coraz to poważniejsze napady demencji, zapominając momentami nawet o wszystkich jej bliskich osobach. Nastolatkiem targają emocje, nie myśli on o dalszej edukacji, tylko chce podjąć szybko pracę i zaopiekować się ukochaną ciotką. Wszystko ulega drastycznej przemianie, kiedy drogi Tokiego i pani Itsuya krzyżują się, stając się czymś nierozerwalnym i dającym nadzieje na lepszą przyszłość. Manga jest na swój sposób specyficzna, ale potrafi zachwycić swoim eklektyzmem. Nie wiele jest pozycji na rodzimym rynku, które łączyłyby w umiejętny sposób elementy obyczajówki, dramatu z okruchami życia oraz powieści fantastycznej z nutką humoru. Mizu Sahara (autorka) mająca w swoim dorobku zarówno yaio, jak i seineny, doskonale wie jak dotrzeć do szerokiej grupy odbiorców, odpowiednio łącząc różne gatunki. Sięgając po ten tytuł, czytelnik swobodnie płynie przez stworzony scenariusz, zaczynając od melancholijnej i przygnębiającej treści przez fragmenty przepełnione fantazyjnością, magią i humorem, kończąc swoją podróż na zakończeniu przepełnionym szczęściem i nadzieją na jeszcze lepszą przyszłość. Pod względem schematu budowy dzieła mamy tutaj do czynienia z czymś stosunkowo prostym fabularnie. Autorka potrafi jednak z tej pozornej prozaiczności wydobyć elementy, które nie tylko zachwycają, ale potrafią przyćmić inne o wiele bardziej „rozbudowane” tytułu. W sposób mocno introspektywny pokazuje ona historię i bohaterów, których dalsza egzystencja staje się zależna od ich własnych relacji. To dzięki bliskości i wzajemnym poznawaniu siebie, mogą oni dostrzec uroki nie tyle samego życia, ile mają możliwość wyklarowania swojej wizji przyszłości. Brzmi to wszystko mocno melancholijnie i dokładnie takie jest, co bardziej wrażliwi czytelnicy będą mieć tutaj kilka okazji do uronienia łzy (zarówno ze smutki, jak i szczęścia). Jeśli chodzi zaś o samych bohaterów mangi, to są oni bardzo dobrze nakreśleni z różnorodnymi charakterami i własnymi problemami. Niewątpliwie bardzo mocną stroną komiksu jest jego warstwa artystyczna. Mizu Sahara podobnie jak w fabule stawia na prostotę, która początkowo może wydawać się odrobinę niechlujna i nijaka. Z kolejnych kadrów epatuje jednak specyficzny urok artystycznej duszy artystki (wyraziste pociągnięcia tuszem, kolorowe strony stworzone za pomocą akwareli), przypominający niekiedy wczesną twórczość Miyazakiego (ocena subiektywna). Jedyne, do czego można się przyczepić to bardzo oszczędne rysowanie teł, których w sporej ilości kadrów nie ma w ogóle.

O wartości utworu nie świadczy jego długość. Sięgając po Jednotomówki Waneko mogłam się o tym nie raz przekonać i właśnie natrafiłam na kolejną perełkę w tej kolekcji. Zapraszam do poznania pewnej ekscentrycznej nauczycielki plastyki – przedstawiam ,,Pani Itsuya” od wydawnictwa Waneko. Dorastanie nigdy nie jest łatwe, jednak niektórzy mają wyjątkowo pod górkę. Toki samotnie opiekuje się ciocią, która coraz częściej miewa ataki związane z postępującą demencją. I choć chłopak bardzo się stara, nie jest w stanie nic zrobić by jej pomóc. Gdy starsza pani zmuszona jest zamieszkać w ośrodku opiekuńczym, chłopak trafia pod dach nowej nauczycielki plastyki – Itsuya nie dość, że rysuje niczym małe dziecko, to już od pierwszego dnia daje się poznać jako, delikatnie mówiąc, niezwykła osoba. Ku utrapieniu chłopaka, jego nowa opiekunka, stara mu się ze wszystkich sił pomóc, a nie dość, że jest mu ciężko sięgnąć po wyciągniętą w jego kierunku dłoń, to w dodatku Toki przekona się, że kobieta posiada pewien niezwykły talent, który uczyni całą sytuację jeszcze bardziej dziwaczną. Mizu Sahara w ,,Pani Itsuya” wykorzystała wątek magiczny do przedstawienia pełnej bólu historii o utracie, tęsknocie, dorastaniu. I mimo iż problemy przytłaczającej jej bohaterów są naprawdę ogromne, nawet wśród wszechobecnych trosk nie brakuje momentów pełnych szczęścia i beztroski. Tak samo jak w życiu, szczęście i nieszczęście idą tu w parze, tworząc słodko-gorzką mieszankę, która jednocześnie porusza i zmusza do myślenia. I właśnie owo połączenie sprawiło, że nie tylko tytuł bardzo pozytywnie mnie zaskoczył, ale także kompletnie mnie oczarował. Pod względem kreski manga prezentuje się naprawdę przyjemnie. Autorka posiada swój charakterystyczny styl, który w szczególności widać przy projektach postaci, a jego połączenie z dziecinnymi rysunkami niezwykłej nauczycielki tworzy naprawdę uroczą i miła dla oka całość. Nie będę też ukrywać, że zachwyciły mnie kolorowe strony, które wyglądają jakby były malowane farbami – coś cudownego. ,,Pani Itsuya” to tytuł niepozorny, który z początku czyta się lekko – ot przerzucamy kolejne historii pewnego młodzieńca, który nie ma lekko w życiu, a który w dodatku musi znosić towarzystwo pewnej ekscentrycznej nauczycielki plastyki. Aż nagle, nie wiedzieć kiedy, nie możemy się od mangi oderwać, poruszeni losami bohaterów, a także słodko-gorzką historią jaką snuje przed nami autorka. Przyznam szczerze, że Mizu Sahara oczarowała mnie swoją mangą – to piękna, choć jednocześnie odsłaniająca niekiedy gorzkie momenty życia każdego człowieka, historia o dorastaniu i przemijaniu. Dla tych, którzy cenią poważniejsze tematy poruszane na kartach mang – pozycja obowiązkowa. Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

Fabuła podąża za nauczycielką rysunku, która przenosi się do małej społeczności, gdzie zaczyna rozwiązywać złożone problemy swoich uczniów i ich rodzin. Poznajemy ją kiedy zaczyna interesować się życiem jednego ze swoich uczniów, Tokiego. Pogłębiająca się demencja jego ukochanej ciotki, która zajmuje się jego wychowaniem po rozstaniu rodziców, sprawia, że jego przyszłość nie maluje się w jasnych barwach. Nie może zostać sam ani tym bardziej zajmować się krewną. Nie może też wrócić do domu. Chłopak jest gotów porzucić dalszą edukację na rzecz opieki nas schorowana. Choć każdy, łącznie z dyrektorem gimnazjum, radzi mu nie rzucać szkoły, dopiero magia (i to dosłownie!) pani Itsuyi sprawia, że Toki widzi jakąś nadzieję na lepsze. Więcej na: https://www.monime.pl/pani-itsuya/