Ema Toyama, autorka znanych w Polsce „Psów na mangę” powraca z nową serią. „Psy”, choć niezłe, okazały się nie do końca spełnioną, lekką komedyjką dla nastolatków, przetykaną momentami naprawdę udanymi scenami. Z „Sekretem panny Watanuki” rzecz ma się nieco inaczej. Okej, to też nie jest rzecz do końca spełniona i także w tym wypadku mamy do czynienia z komediową opowieścią dla nastolatków – głównie, ze względu na erotykę, płci męskiej – ale jest to rzecz sympatyczna i wciągająca. Nie głęboka, o to jej nawet nie podejrzewajcie, ale dostarczająca udanej, nieobowiązującej i niegrzecznej rozrywki wszystkim miłośnikom podobnych dzieł.

Manga to przedstawiciel komedii romantycznych, starający się podać w odmiennej formie niektóre ze sprawdzonych schematów pojawiających się w takich tytułach. Dodatkowo od samego początku komiks epatuje odrobinę większej pikanterii z pogranicza ecchi. Jak na razie swoją otoczkę erotyczną przejawia w symbolice, tekstach, pozach i niedopowiedzeniach niż w samej nagości. Dzięki takiemu zabiegowi, tytuł może zainteresować zarówno męskie, jak i damskie grono odbiorców. Jeśli chodzi o fabułę, nie ma tutaj mowy w żadnym momencie o czymś nadzwyczajnym. Od samego początku mamy tutaj do czynienia z nieskomplikowaną, odrobinę niegrzeczną i przesiąkniętą specyficznym humorem treścią. Zaserwowana historia na pewno nie wymusi na odbiorcy dogłębnej analizy treści, ale zapewni mu chwile relaksu i kilka momentów z mimowolnie pojawiającym się uśmiechem na twarzy. To właśnie dość prosta, czysto rozrywkowa forma mangi stanowi o jej sile i może przyciągnąć do niej potencjalnych odbiorców. Bardzo dobrze z luźną komediowo – romansową formą komiksu współgrają postacie głównych bohaterów, którzy wypadają bardzo interesująco. Dwa zupełnie przeciwstawne charaktery, które wyraźnie są do siebie przyciągane i mogą stanowić dla siebie swoistego rodzaju uzupełnienie. Wszystko wskazuje na to, że zanim jednak dopadnie ich przysłowiowa strzała amora, czeka ich jeszcze wiele zabawnych sytuacji. Duże słowa uznania należą się warstwie arktycznej mangi. Rodzimy czytelnik powinien pamiętać inne dzieło artystki dostępne na naszym rynku, jakim był tytuł „Psy na mangę”. Porównując te dwa komiksy, wyraźnie wydać progres twórczy Toyamy. Rysunki są o wiele bardziej szczegółowe a tła bardziej wyraziste, nadające niektórym kadrą swoistej głębi. Bardziej dopracowana i pewna kreska widoczna jest również w projektach postaci, które prezentują się tutaj naprawdę bardzo dobrze.