„Głosy z odległej gwiazdy” to kolejna jendotomówka oparta na filmie anime Makoto Shinkaya, jednego z moich ulubionych twórców, któremu zawdzięczamy chociażby rewelacyjne „5 centymetrów na sekundę”, świetne „Ona i jej kot” czy „Twoje imię”. Jak zawsze, scenarzysta raczy nas tu typową dla siebie, smutno-nostalgiczną historią o miłości dwojga ludzi rozdzielonych wielką odległością. Przełamaną fantastyką, ale jakże przyziemną, bliską każdemu z nas i autentycznie poruszającą.

Lubię historie z gatunku science fiction, bo choć w większości skupiają się na przedstawieniu wizji przyszłości ludzkości, w tym niezwykłych rozwiązań technologicznych które całkowicie odmienią codzienność każdego człowieka, to nie brakuje w nich ważnych problemów i rozterek, które choć zdawałoby się dotyczą przyszłości, tak naprawdę spotykamy się z nimi już teraz. Manga ,,Głos z odległej gwiazdy”, choć również należy do tego gatunku, mówi przede wszystkim o uczuciach. I robi to w naprawdę piękny sposób. Zapraszam do wsłuchania się w głosy dwójki osób które dzieli nie tylko przestrzeń, ale i czas. W niedalekiej przyszłości ludzkość odkryła, że nie jest sama we wszechświecie, co więcej obca inteligentna forma życia niekoniecznie jest nam przychylna. Na tle tych wydarzeń obserwujemy dwójkę młodych ludzi, których plany obejmowały pójście do tego samego liceum. A przynajmniej tak było do czasu, gdy Mikako zdradza Naboru, że została wybrana na pilotkę jednego z mechów, wysyłanych w przestrzeń kosmiczną w celu wytropienia i zniszczenia kosmitów. Mimo tego młodzi postanawiają kontynuować swoją znajomość i przesyłają sobie wiadomości za pośrednictwem telefonów. Jednak im bardziej Mikako oddala się od Ziemi tym bardziej wydłuża się czas ich dostarczenia. Czy znajomość na której drodze staje nie tylko zwiększająca się odległość, ale także coraz większa różnica czasu ma szansę na przetrwanie? ,,Granice świata powoli znikają z pola widzenia. Przestaję rozpoznawać, gdzie jestem.” ,,Głos z odległej gwiazdy” to piękna powieść obyczajowa. Nie mamy tu do czynienia z typowym science fiction i choć występują tu mechy, osoby które nastawiły się na pozycję wypełnioną walkami robotów nie znajdą tu zbyt wiele dla siebie. Są to raczej elementy wzbogacające dowieść o dwójce młodych ludzi, których rozdzieliła nie tylko przestrzeń, ale także i czas, a którzy mimo wszystkich tych przeciwności, postanowili dalej kontynuować swoją znajomość i którzy zdają się żyć myślą o tej drugiej osobie. Zupełnie jakby cały czas była ona obecna w ich życiu. Osobiście byłam zachwycona sposobem w jaki została poprowadzona historia Mikako i Noboru. Akcja toczy się dość powolnym tempem, z jednej strony obserwujemy codzienne życie chłopaka zajętego nauką, z drugiej Mikkako coraz bardziej oddalającą się od Ziemi i wypełniającą swoją misję. Brak tu jakiś nagłych zwrotów akcji, a i relacja między bohaterami jest tu pokazana w dość lakoniczny sposób. Nie oczekujcie nieustannego wzdychania, zapewnień o miłości czy innych tego typu akcji. A jednak podczas lektury czuć, że kipi ona emocjami, nie trzeba też zbędnych słów by wiedzieć jak ważni są dla siebie Mikako i Noboru. Cała recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

Głosy z odległej gwiazdy to przedstawiciel gatunku mang obyczajowych z nutką miłości i dramatu. Jeżeli ktoś liczy na wciągającą i pełną dynamizmu historię z pogranicza sci-fi, w której mechy odrywają kluczową rolę, będzie srogo zawiedziony. Pierwszym, najważniejszym i najbardziej uwypuklonym elementem mangi jest wątek miłości pomiędzy wspominanymi bohaterami. Tocząca się wojna oraz sama podróż przez bezkres kosmosu jest tutaj sprawą drugorzędną. Jeśli nawet pojawiają się sceny, w których akcja odrobinę przyspiesza, z reguły są one pokazane z perspektywy relacji Mikako z innymi członkami załogi. Cała zaprezentowana tutaj historia jest bardzo powolna i przepełniona melancholią oraz innymi wyrazistymi ludzkimi emocjami (momentami może nazbyt przesadnie, popadając w ten sposób w odrobinę nudy). Strach, miłość, smutek, tęsknota, rezygnacja, jest tego tutaj o wiele więcej. Każdy kolejny kadr mangi ma wywołać u czytelnika jakąś reakcję emocjonalną, pokazując bezsens i tragizm sytuacji, w której znaleźli się zarówno Mikako i Noboru, jak i cała ludzkość. Początkowa szczeniacka miłość wraz z coraz większym oddalaniem się od błękitnej planety, zaczyna przeobrażać się w naprawdę silne uczucie, które pozwala przetrwać trudne chwile i nie pozwala zapomnieć o swoje drugiej połówce. Oczywiście wątek miłośny jest tutaj odrobinę zbyt przesadzony i pokryty dość grubą warstwą różowego pudru, ale to właśnie nadaje mu swoistego uroku. Przecież każdy ma w sobie cząstkę romantyka, która pozwala wierzyć w to, że dla prawdziwej miłości nie ma barier czasu i odległości. Wątek „miłości na odległość” dotyka tutaj nie tylko wspominaną dwójkę, ale również innych członków załogi, którzy przecież również musieli porzucić swoje dotychczasowe życie (jest to jednak potraktowane tutaj jako wzmianka, bez specjalnego zagłębiania się w temat). Bardziej wnikliwe oko czytelnika dostrzeże również delikatne poruszenie tematu postrzegania kosmicznej misji przez mieszkańców naszej planety. Większość kompletnie się tym nie interesuje, zajęta swoją własną egzystencją, po pewnym czasie kompletnie zapominając o tych, którzy mają bronić Ziemi. Manga zalicza się do grona tych dzieł, w których rysunki odgrywają bardzo ważną rolę. Tytuł jest bardzo oszczędny w słowie pisanym, przerzucając główny ciężar opowiedzenia historii właśnie na rysunki. Więc ten element mangi siłą rzeczy musiał prezentować się co najmniej dobrze i tak też jest. Co prawda kreska jest dość specyficzna, więc nie każdy musi się nią zachwycać, ale całość prezentuje się naprawdę wyśmienicie i przyjemnie dla oka. Jedyne, do czego można się przyczepić, jeśli chodzi o tek aspekt dzieła, to rysunki mechów, które momentami wydają się dość pokraczne (na szczęście tego typu kadrów jest naprawdę mało).

Manga wspaniała czytało się dość szybko i miło dość smutna historia o tęsknocie z drugą połówką i za domem . z chęcią bym tą mangę przeczytał znowu