„Kuro” to jedna z ciekawszych mang, jakie czytałem – i to nie tylko w ostatnim czasie. Połączenie słodkiej opowieści o przyjaźni dziewczynki i nietypowego kota, z horrorem o tajemniczych demonach okazało się w tym wypadku strzałem w dziesiątkę. Urok i mrok splatają się w tej historii tak, jak kolorowe strony z czarnobiałymi, tworząc wciągającą opowieść, która wreszcie doczekała się swojego finału. I to finału satysfakcjonującego, jak cała ta króciutka, ale warta poznania seria.

Trzeci tom Kuro jest jednocześnie ostatnim tomem mangi autorstwa Somato przynosząc nam jakże poruszające zakończenie historii małej dziewczynki i jej niezwykłego kotka. Uwaga recenzja może zawierać spoilery odnośnie wcześniejszych tomów. Jak widać już po okładce – włosy Koko całkowicie zbielały co zostało już pokazane na koniec drugiego tomu. Dla wszystkich mieszkańców oznacza to, że Kuro kradnie jej kolory, tak jak robią to inne potwory. Jednak czy na pewno taka jest prawda? Czy Kuro mógłby skrzywdzić swoją panią? W tym tomie jako, że następuje ostateczne rozstrzygnięcie fabuły ujawniona zostaje prawda dotycząca śmierci rodziców Koko oraz owych specjalnych kwiatów, które pomagają widzieć potwory. Sama Koko natomiast będzie musiała zmierzyć się ze swoimi wspomnieniami oraz zarówno zewnętrznymi jak i wewnętrznymi demonami. Większość tego tomu jest w pełnym kolorze – graficznie jak zwykle prezentuje się niezwykle pięknie, a ilustracjom warto się przyjrzeć dokładniej, czy nie kryją drugiego dna. Niestety znalazłam jeden mankament, ale może był on wyłącznie w moim egzemplarzu. Mianowicie czarny tusz na niektórych stronach delikatnie przebił na drugą stronę bądź zabarwił tą znajdującą się naprzeciwko. Nie na tyle, by zniszczyć kadry, czy uniemożliwić czytanie, jednak na tyle by zaburzyć nieco moje poczucie estetyki. Prawdopodobnie gdyby manga była w całości czarno biała nie zwróciłabym na to nawet uwagi, jednak w przypadku koloru żal nie móc cieszyć się nim w pełni jak to na to zasługuje. Z pod obwoluty zniknęły oczy – pozostał sam pyszczek Kuro z jednej strony i puste miejsce z drugiej. Zabieg ten ładnie łączy się z fabułą tego tomu. Natomiast sama obwoluta jest przepięknej urody. Koko wygląda na niej niesamowicie. Tym razem potowy zostały ukryte dopiero za zgięciem obwoluty, jednak całkiem białe włosy Koko stojącej wśród równie białych kwiatów również budują nastrój niepewności. Jako, że jest to już ostatni tom mam możliwość podsumować serię jako całość. Uważam, że jest to jeden z najlepszych tytułów na polskim rynku. Piękne rysunki, wiele kolorowych stron, ciekawa fabuła i według mnie bardzo satysfakcjonujące zakończenie w moim odczuciu stawiają Kuro na wysokiej pozycji.

Milk i Maria są zdruzgotane wiadomością, że Koko nie chce nikogo widzieć i zamyka się sama w pustym domu. Jedynym jej przyjacielem jest Kuro, według dziewczynek – potwór. Maria śmie nawet twierdzić, że omotał on Koko. Dowodem na to ma być zmiana koloru włosów Koko. Maria razem z Milk planują, by wedrzeć się do posiadłości Koko i przemówić dziewczynce do rozsądku. A może nawet pozbyć się kociego demona. Czy jednak ktokolwiek jest w stanie go pokonać? I czy dziewczynki obudzą w Koko dawne wspomnienia, bez których nie widzi ona różnicy w zachowaniu kotka? Więcej na http://www.monime.pl/manga-kuro-tom-3/

Mała urocza dziewczynka i czarny kot zamieszkujący wspólnie ogromną posiadłość, dorośli skrywający straszliwą prawdę, mrok i niebezpieczeństwo czekające na każdym rogu. Czy wszystko to wymieszane razem nie brzmi mocno intrygująco? Wymieniona we wstępie dziewczynka to Koko, która samotnie zamieszkuje w ogromnej rezydencji usytuowanej na uboczu małej wioski. Jej jedynym prawdziwym przyjacielem jest czarny kot Kuro. Okoliczni mieszkańcy odnoszą się do małej bohaterki z dużą dozą niepewności i strachu, najlepiej jest to widoczne w zachowaniu jej rówieśników. Jednym z powodów takiego zachowania jest właśnie jej zwierzęcy towarzysz, któremu daleko do normalnego kotka. O jego demonicznym usposobieniu przekonuje się czytelnik już na pierwszych stronach mangi. Zresztą cały zaprezentowany tutaj świat daleki jest on szeroko pojętej normalności. Mrok, tajemnica, krwiożercze potwory, których zasady nie wolno łamać, wszystko to rozlewa się stopniowo na kolejne kardy komiksu, tworząc mocno nietuzinkowe dzieło, które potrafi naprawdę mile zaskoczyć (szczególnie jeśli ocenia się tytuł po okładce/obwolucie). Pierwszy tomik to swoistego rodzaju wstęp do historii prezentujący pewien jej zarys. Ukazane tutaj zostają bez zachowania większego chronologicznego porządku epizody z życia wiecznie optymistycznej i uśmiechniętej Koro, która ponad wszystko kocha swojego kociego przyjaciela. Jest lekko, przyjemnie i momentami dosyć „cukierkowato”. Czytelnik bombardowany jest licznymi pytaniami, które mają zachęcić go do sięgnięcia po kolejne części. Dwa kolejne tomiki stopniowo rozpraszają aurę tajemniczy, pozostawiając jednak do samego końca pewne wątki na tyle enigmatycznie przedstawione, że czytelnik będzie mógł je interpretować na swój własny sposób. Podstawą odpowiedzi na niektóre wcześniej pojawiające się pytania, są liczniejsze retrospekcje, które pokazują życie zarówno Koro, jak i całego miasteczka. Zmienia się znacząco klimat całego komiksu. Z każdym kolejnym kadrem staje się on coraz bardziej mroczny i mocno nastawiony na psychologiczny aspekt prezentacji postaci. Wpływ zarówno otoczenia, jak i samego Kuro na jej zachowanie i wygląd staje się coraz bardziej widoczny. Przemianę tą z wielkim przerażeniem obserwują niektórzy okoliczni mieszkańcy, którym zależy na jej zdrowiu i szczęściu. Świetnym pomysłem twórcy jest również ukazanie konkretnych wydarzeń z perspektywy różnych osób, dzięki czemu fabuła nabiera należytej głębi i dynamiki. Osobny akapit recenzji należy również poświęcić technicznym aspektom mangi, które mają swój wymierny wpływ na jej odbiór. Połowa każdego tomiku jest kolorowa i to właśnie tą część należy traktować jako podstawę całej historii. Rozdziały ukazane standardowych w czarno-białych barwach, są głównie wizualizacjami opowieści Koko, które namiętnie spisuje. Mamy tutaj również do czynienia ze wspomnianymi retrospekcjami, które ukazują wydarzenia z minionych lat, kształtujące obraz całej obecnej sytuacji. Jeśli chodzi o oprawę graficzną mangi, to śmiało można napisać, że jest on bardzo dobra. Kreska jest bardzo szczegółowa, tworząc przepiękne i przyjemne dla oka rysunki, zachowując jednocześnie pewną dozę infantylności. Mowa tutaj zarówno o projektach postaci, jak i niebywale dopracowanych tłach. Świetnie prezentuje się również zastosowana tutaj paleta barw, która nadaje pracom wyrazistości i uroku, nie wpływając przy tym na bardziej „mroczny” klimat mangi. Kuro to, naprawdę intrygujące połączenie obyczajówki gdzie w rolach głównych występuje urocza dziewczynka i jej kotek z historią przepełnioną klimatem grozy. Pozycja godna polecenie każdemu, kto szuka czegoś odmiennego, co zapewni mu masę rozrywki. Nie można nie wspomnieć o tym, że manga powinna być obowiązkowym zakupem dla każdego komiksowego „kociarza”.