Duchowe bliźnięta śmiało mogę nazwać arcydziełem. To jedna z najlepszy mang jakie miałam okazję poznać i pozostaje mi podziękować wydawnictwu Waneko za wydanie tego tytułu w Polsce. To dojrzała, przejmująca historia obok której nie da się przejść obojętnie. Serdecznie zachęcam Was do poznania historii Rity i Alexa, nie będziecie żałować, a i z pewnością nie raz powrócicie do opowieści o poszukiwaniach bliźniaczej duszy.

Kolejna z jednotomówek Waneko, „Duchowe bliźnięta”, to solidna, bo licząca niemal 400 stron pozycja dla starszych odbiorców. Zaczyna się mocnym akcentem, potem akcja wydaje się wręcz niewinna, by bliżej finału przejść w poruszającą opowieść pełną brudu, smutku i goryczy. Opowieść, która doskonale nadaje się jako halloweenowa lektura, gdzie to nie duchy, a zwykli ludzie przerażają najbardziej.

Ta pozycja rozczarowała mnie swoją rozwlekłością, niektóre wątki były nużące, ale warto przeczytać dla mocnego zakończenia. Kilka ciekawych historii i bardzo mocna tematyka opowieści.

Duchowe bliźnięta to tytuł naprawdę mocno nietuzinkowy i dedykowany tylko wąskiemu gronu dorosłych odbiorców. Mitsukazu Mihara słynie z tworzenia tytułów, które serwują mocne i niesztampowe treści w sposób często dość zagmatwany (Balsamista, Beautiful People, Nawiedzony dom). Nie inaczej jest w tym przypadku, pierwsza część dzieła to luźno powiązane historie, które z pozoru mogą wydawać się, że są pozbawione większego sensu fabularnego. Nic bardziej mylnego, ten specyficzny początek stawni preludium dla drugiej części mangi, gdzie przed czytelnikiem odrywane są kolejne tajemnice, które powoli prowadzą go w stronę ostatecznego odkrycia wszystkich tajemnic. Autorka nie boi się również zaserwować odbiorcy naprawdę trudnych a momentami wręcz przerażających treści. Znęcanie się nad dziećmi, prostytucja, pedofilia, brak zrozumienia i miłości, narkotyki – tematyka, która nie należy do łatwych i przyjemnych a dość dobitny sposób pokazuje brudną i cuchnącą rzeczywistość obecnego świata, o której każdy chce zapomnieć i udaje, że nie istnieje. Same występujące tutaj postacie nie są tutaj jednoznacznie określone mianem dobrych czy złych, nic nie jest tutaj oczywiste, a całość przybiera odcienie szarości zamiast bieli i czerni. Co prawda jest kilka momentów, w których fabuła przytłacza i staje się odrobinę nadmiernie zagmatwana, ale oceniając ją pod kątek całości, prezentuje się ona naprawdę wyśmienicie. Tak samo jest w przypadku warstwy artystycznej, która wypada lepiej niż dobrze. Kreska jest prosta a momentami nawet oszczędna, ale rysunki i tak prezentują swoisty urok i głębię, doskonale wpasowującą się w fabularną treść tytułu. Odpowiednie wykorzystanie czerni, pozwoliło artystce na pogłębienie przekazu niektórych kadrów komiksu, z których dosłownie wylewa się mrok i niepokój. Świetnym pomysłem jest również umieszczenie kilku „kolorowych” stron na początku dwóch części mangi, jedna z nich skąpana jest w czerwieni druga zaś w zieleni. Jednolita barwa tła kontrastująca z