Jako miłośnik horrorów, czytam je, oglądam a nawet gram w nie niezależnie od pory roku. Jest jednak taki czas, kiedy sięgam po nie z większą ochotą, a mowa oczywiście o jesieni. Z jednej strony wcześnie zapadające wieczory i ponura atmosfera sprzyjają grozie właśnie, z drugiej temperatury zamiast zachęcać do spacerów, skłania do zostania w domu. Poza tym zbliżające się Halloween tym bardziej nastraja miłośników grozy do jej kontemplowania. Dobrze więc, że "Nawiedzony dom" trafił w moje ręce właśnie teraz, bo z wyżej wymienionych powodów, bawiłem się naprawdę znakomicie w trakcie lektury.

Przez lata swojej działalności artystycznej Mitsukazu Mihara, wyrobiła sobie dość znane nazwisko, jednocześnie przyzwyczajając miłośników japońskich komiksów do tego, że jej dzieła epatują mrokiem i często poruszają trudną tematykę. W tym przypadku jednak jest odrobinę inaczej, umiejętne połączenie gotyckich klimatów z dużą dawką specyficznego humoru, pozwoliło na stworzenie dzieła, które śmiało można polecić niemal każdemu. W głównej mierze mamy tutaj do czynienia z komedią sytuacyjną, którą wzbogacają żarty wymagające od odbiorcy odrobiny rozruszania szarych komórek i posiadania, chociaż podstawowej wiedzy na temat kultury japońskiej. Autorka w świetny sposób kontrastuje tutaj normalnego i ułożonego Sabata z jego familiom, która zbyt mocno wczuła się w klimat rodziny Addamsów. Ich zachowanie bardzo często prowadzi do komicznych sytuacji, które mimowolnie wywołują uśmiech na twarzy czytelnika. Ciekawą koncepcją jest również pokazanie w rozrywkowej formie pewnych japońskich stereotypów, które krążą pomiędzy mieszkańcami zachodu. Mowa tutaj między innymi o mafii karmiącej „psy”; przewodniczącej szkoły, która nawet do toalety chodzi z linijką czy nastolatkach zafascynowanych cięższą muzyką, której motywem przewodnim jest śmierć. Tytuł ma jednak do zaoferowania coś więcej niż tylko humor. Mamy tutaj do czynienia z poszukiwaniem prawdy o samym sobie oraz pokazaniem nadmiernej sterylności i jednakowości japońskiego społeczeństwa. Autorka stara się pokazać, że kolektyw narodowościowy wcale nie musi oznaczać powielania tych samych zachowań, a pewna odmienność jest wręcz czymś wskazanym. O wiele bardziej złożony, niż może się wydawać z początku, jest również problem głównego bohatera. Sabat nie potrafi dostrzec tego, że głównym winowajcą braku możliwości znalezienia sobie dziewczyny, jest on sam. Przysłowiowe przeskakiwanie z kwiatka na kwiatek, dość dobitnie pokazuje, że żadnej ze swoich wybranek tak naprawdę nigdy nie darzył prawdziwym i silnym uczuciem. Na temat warstwy artystycznej dzieła nie można napisać nic więcej niż to, że jest poprawna. Prostota to słowo kluczowe, które jest tutaj widoczne niemal na każdej stronie, zarówno w projektach postaci, jak i tłach (których tutaj dość często w ogóle brakuje). Większa wyrazistość widoczna jest w kontraście bieli i czerni, która jest znakiem rozpoznawczym artystki oraz licznych gotyckich wstawkach, które tutaj doskonale współgrają ze scenariuszem komiksu.

Ta manga to uzasadnienie na pytanie"dlaczego z rodziną najlepiej wychodzi się na zdj".Wręcz żal głównego bohatera mangi który usilnie stara się znaleźć dziewczynę"wręcz na siłę",a kochana rodzinka stara się robic wszystko by odstraszyc potencjalną synowa/bratową.Fajna zabawna manga,godna polecenia dla każdego kto lubi takie klimaty