Pradawna zgroza nie czai się na człowieka w cieniu, lecz trwa ukryta w zakamarkach psychiki, żerując na lękach i ludzkich tragediach. Odwracając wzrok od horroru i makabryzmu rzeczywistości, zapominamy, że terror i horrendum nie biorą się znikąd, tylko kiełkują z nas samych, sięgając korzeniami do najskrytszych czeluści podświadomości, do wylęgarni koszmarów.

 

Pierwotny strach odziedziczony po przodkach, lęk przed narastającą ciemnością, zbiera żniwo we współczesnym, napędzanym żądzami świecie, w którym nierzadko boimy się spojrzeć w lustro. Boimy się zobaczyć kogoś, kogo nie znamy.