„Siemowit. Zagubiony” to drugi tom cyklu Roberta F. Barkowskiego „Przodkowie”, jest to kontynuacja pierwszej części „Siemowit. Burzliwy”. Przyznam szczerze już na samym początku, że dobrze jest zachować odpowiednią kolejność i najpierw przeczytać tom pierwszy, a dopiero później pokusić się o drugi tom, gdyż w książce dużo się dzieje, występuje duża ilość bohaterów i bardzo łatwo jest się w tym wszystkim pogubić. Autor przenosi nas w niezwykle realny sposób do innego, dawnego świata, w którym żył Siemowit. Zabiera nas w podróż po kraju, w którym panuje wiele bóstw. Główny bohater jest młodym księciem, który napotyka na swojej drodze wiele przeciwności losu i niesprzyjających mu osób. Poznajemy jego skomplikowane, zagmatwane życiowe losy, które wciągają nas w wiele przeprowadzonych bitew, liczne intrygi, których nie brakowało na każdym kroku, ale i interesujące przygody i dużą dawkę wiedzy, którą niesie ze sobą ta książka. Siemowit w tej części boryka się z małżeńskimi problemami, ale i rodzinnymi, a dodatkowo niepewnościami i nieufnościami wśród grodów i plemion. Główny bohater wyrusza także na poszukiwania swojego wujostwa Ludomira i ciotki Nawojki, ale czy poszukiwania okażą się skuteczne… Czy uda mu się ich odnaleźć i jak potoczą się losy Siemowita i ludzi z jego otoczenia… Zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł! Powieści historyczne nie są łatwe, są specyficzne i wymagają od czytelnika skupienia i poświęcenia się danemu tytułowi, ale jeśli damy się wciągnąć w całości w ten świat z pewnością będziemy zachwyceni. Przewija się dużo postaci, akcja rozgrywa się szybko, ale to znaczy, że podczas czytania z pewnością nie będziemy się nudzić, a to również jest niezwykle istotne! Bitwy, których w książce nie brakuje, opisane są w sposób interesujący i przejrzysty! Fanom powieści historycznych z pewnością książka przypadnie do gustu, a tym którzy po tego typu literaturę nie sięgają zbyt często, może pomóc przekonać się do tego gatunku! Ja bardzo serdecznie polecam ten tytuł i całą serię, bo choć!

Książek historycznych o władcach Polski jest naprawdę sporo, ale tych traktujących o zamkniętym okresie i dedykowanych wyłącznie władcom Polan chyba nie ma. Barkowski oddaje w nasze ręce cykl takich właśnie powieści pod ogólnym tytułem Przodkowie. Co ciekawe, większości materiałów nie znajdzie się na zwykłych portalach i stronach poświęconych historii. Większość to informacje pozyskane z kronik Galla czy Kadłubka. Biorąc to pod uwagę pochylam się nad pracą włożoną przez Barkowskiego by ten cykl powstał – na razie dostępne są dwa tomy: Siemowit. Burzliwy; Siemowit. Zagubiony. Tom trzeci jest w przygotowaniu i będzie nosił tytuł Siemowit. Nieustępliwy. Tym, którzy nie poznali pierwszego tomu i są z historią na bakier, delikatnie przybliżę postać Siemowita. Nie wątpię, że nawet laik historyczny zna Mieszka I. Siemowit był jego pradziadkiem. Czas, w którym rzecz dzieje przypada na początek IX wieku. Możemy się tylko domyślać, lub dać wiarę zapisom i ewentualnie filmom, jaki to był niespokojny okres w dziejach. Tym bardziej, że to nie do końca jest tylko historia, ale także w jakiejś mierze pomysłowość i wyobraźnia autora. Jak już się wczytałam, to było z górki, ale musiało to potrwać. Książka nie porywa od samego początku, zwłaszcza gdy nie czyta się pierwszego tomu. Od mnogości postaci może się zakręcić w głowie. Bardzo dobrym pomysłem jest umieszczenie na początku książki spisu postaci w niej występujących. Bez tego byłoby krucho. Zdecydowanie więc zalecam czytanie cyklu Przodkowie w kolejności, żeby zachować chronologię (w końcu to historia). Siemowit Roberta Barkowskiego zabiera nas w fantastyczną podróż do świata, który możemy poznać tylko dzięki książkom. Do świata, gdzie historia miesza się z gusłami i magią. Gdzie religia opierała się na kulcie przyrody, a wiara w siły nadprzyrodzone była na porządku dziennym. Ale także do świata, gdzie trudno o spokój, gdzie bardzo szybko sięga się po broń, a jutro stanowi wielką niewiadomą. Jedno pozostaje bez zmian do czasów dzisiejszych – nasza mentalność; nasze podejście do niektórych spraw; nasz stosunek do trudów codzienności. Choć „narzędzia”, które dzisiaj mamy w rękach się zmieniły, to nasze zachowania prawie wcale nie uległy zmianie. Siemowit. Zagubiony okazał się lekturą trochę wymagającą, ale jednocześnie niezmiernie interesującą. Przyznam, że bardzo przyjemnie spędziłam czas w IX wieku, ale cieszę się, że trwało to tylko chwilę. Wolę jednak XXI. Jestem pewna, że nadrobię tom pierwszy, a później będę poznawać w kolejności wychodzenia. Nie wiem w jaki sposób pisze Barkowski, ale historią o wczesnych Polanach mnie uwiódł.