Ta seria jest naprawdę świetna. Zaczęła się nieźle, zaskoczyła naprawdę dobrym drugim tomem, który ze względu na marynistyczne zacięcie mógł być lekturą całkowicie nie dla mnie, a teraz nie tylko podtrzymuje poziom, ale i staje się dokładnie takim fantasy, na jakie liczyłem: mniej epickie i dynamiczne, za to bardziej nastrojowe i skupione na bohaterach. A pod wieloma względami przypomina mi także świetną „Achaję”, co jest jak najbardziej in plus.

Seria mocno nie doceniona przez czytelników. Lepsza od Wiedźmina którego bardzo lubię lub wspomnianej już Achai której też jestem fanem. Wielki plus za to że wszystkie wątki trzymają trzymają się kupy oraz za to czego Sapkowski niestety nie potrafi jak i wiele innych głośnych i znanych autorów czyli rozwiązywanie i zamykanie na koniec tychże wątków. Nie robi tego na kilka stron przed koniec serii Ale zaczyna na długo przed końcem serii lub tomu. Jeszcze raz polecam.

Za nami nie lada morska wyprawa – powalająca swoim rozmiarem i rozmachem. Teraz jednak nadszedł czas na zmierzenie się z kolejną potęgą natury – górami. Między grombelardzkimi szczytami czytają na nas pełne dramatów historie: o zemście, spłacaniu długów, przegranych zakładach, bohaterskich czynach, niemożliwych przerwach i wiele innych. Zapraszam do poznania trzeciego już tomu ,,Księgi Całości’’ – ,,Grombelardzka legenda. Serce gór’’. Góry Ciężkie – miejsce surowe, ciężkie do przebycia, pełne niedostępnych ścieżek i szlaków, które znają jedynie nieliczni mieszkańcy tych terenów. Ludzie (ale nie tylko oni, także koty i sępy) równie surowi i twardzi jak miejsce które wybrali sobie za dom. A ,,Grombelardzka legenda. Serce gór’’ to właśnie zbiór historii o nich i rzecz jasna górach oraz wydarzeniach, które miały w nich miejsce, czasami tak niezwykłych, że czasem zmieniły się w legendy. O ile ,,Północna granica’’ była książką dobrą, ,,Król bezmiarów’’ stanowił jeszcze lepszą kontynuację, to ,,Grombelardzka legenda. Serce gór’’ stanowiła lekturę od której nie mogłam się oderwać. Kres rysuje przed czytelnikiem scenerię gór wiecznie zasnutych deszczem, które jednocześnie przerażają swym okrucieństwem, z drugiej strony przyciągają swym surowym pięknem i majestatem. A także obietnicą wolności jaką można odnaleźć między ich szczytami – choć jest to wolność nie raz okupiona bólem i cierpieniem. ,,Serce gór’’ przede wszystkim zachwyciło mnie miejscem akcji, a że Kres pięknie potrafi opowiadać o wykreowanym przez siebie świecie, nikogo chyba przekonywać nie muszę. Ale nie był to jedyny element książki, który sprawił, że tak się nią zachwyciłam. Nowi bohaterowie, a w szczególności Rbit – koci rozbójnik, okrzyknięty również Królem Gór, to zdecydowanie mój faworyt spośród wszystkich dotychczasowych postaci spotkanych na kartach ,,Księgi Całości’’. Ale, żeby nie być posądzaną o faworyzowanie kotów, dodam, że to nie jedyna postać, która mocniej zapadła mi w pamięć, choć jako, że u Kresa trup ścieli się często i gęsto, to niestety wielu z tych do których poczułam nic sympatii musiałam pożegnać już w trakcie lektury. Warto także dodać, że ten tom poświęca sporo uwagi trzeciej inteligentnej rasie – sępom. Co prawda zostają one nadal bardzo tajemniczymi stworzeniami, ale ich obecność sprawia, że każda wędrówka po górach nabiera innego, dużo bardziej niebezpiecznego charakteru. Jeżeli wahacie się jeszcze nad rozpoczęciem przygody z ,,Księgą Całości’’ Feliksa W. Kresa, to ,,Grombelardzka legenda. Serce gór’’ jest tym co rozwieje Wasze wątpliwości. To kawał naprawdę porządnej fantastyki – takiej, w której zatapiamy się w niesamowity świat , który nie chce nas wypuścić ze swoich objęć, aż do ostatniej strony. Nie brakuje tutaj też bohaterów godnych poznania i zapamiętania – jak chociażby Łowczyni o niezwykłych oczach czy Rbit – kot gadba, rozbójnik zwany również Królem Gór. A to wszystko i jeszcze wiele więcej zamknięte zostało w historiach związanych z miejscem, które niesamowicie oddziałuje na wyobraźnie czytelnika – grombelardzkich górach. Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.