„Druciarz galaktyki” to powieść tematycznie dość typowa dla Dicka. Ogarnięty paranoją autor, wszędzie wietrzący komunistyczne spiski i widzący komunistycznych agentów na każdym kroku, po raz kolejny zabiera nas do niegościnnej rzeczywistości, gdzie wszystko stało się wspólnotowe. Wszystko zostało sprowadzone do jednego standardu i jedną miarą jest szyte. Wizja ta mocno zakorzeniona w czasach zimnowojennych lęków okazuje się być zadziwiająco aktualna również teraz, kiedy modna jest wszelkiej maści równość bez zwracania uwagi na wrodzone predyspozycje czy preferencje. I aktualna będzie zawsze, bo który rząd, który ustrój ceni niezależnych, myślących obywateli? Które czasy cenią ludzi nie chcących brać udziału w wyścigu szczurów, nie chcących jak te lemingi podążać za wyznaczonymi z góry trendami, bez myślenia i zastanowienia?