OPIS
Przemierzyć Afrykę na rowerze, tak daleko jak się da, na ile starczy sił, pieniędzy i zdrowia... Tego niezwykłego zadania podjął się autor tej książki, Jacek Herman-Iżycki. W ciągu jedenastu miesięcy pokonał ponad 10 000 km rowerem, przemierzając piaski Sahary oraz sawanny i lasy równikowe Afryki, zdany jedynie na własne siły i życzliwość spotykanych na trasie osób. Książka „Rowerem przez Saharę i jeszcze dalej...` jest kroniką tej podróży. Obok notatek robionych w jej trakcie wzbogacają książkę niezwykłe zdjęcia, wykonane przez autora, będące z kolei fotograficzną kroniką tej fascynującej wyprawy. Wraz z autorem, przemierzamy oczami wyobraźni afrykański kontynent sprzed 35 lat... szlaki wiodące przez Saharę, błotniste drogi afrykańskiego interioru, przeprawiamy się pirogami przez rzeki, `łapiemy stopa” gdzieś daleko od ludzkich siedzib, gdy rower odmawia dalszej jazdy. Na swojej trasie autor spotyka niezwykłych ludzi pustyni, mieszkańców wiosek zanurzonych w tropikalnym lesie, czasem biednych, ale na swój sposób, szczęśliwych. Spotyka innych globtroterów, ale także wiele niezwykłych osób, które przyjechały do Afryki, aby swoją pracą i poświęceniem nieść pomoc materialną i społeczną jej mieszkańcom.
Byli to misjonarze, nauczyciele, lekarze, inżynierowie i naukowcy. Wielu z nich było z Polski, a dzięki ich bezinteresownej pomocy w Nigerii, Kamerunie i Ugandzie podróż rowerem przez Afrykę trwała tak długo i zakończyła się szczęśliwie. Barwnie i ze szczegółami opisuje autor swoje przygotowania do tej podróży, zabiegi o pozyskanie niezbędnych wiz, zdobycie funduszy i przygotowanie ekwipunku na długą i ciężką wyprawę. Dla współczesnego czytelnika może to być lekcja historii, choć nieodległej, ale pokazującej, jak na przestrzeni kilkudziesięciu lat zmieniły się warunki polityczne i ekonomiczne oraz możliwości podróżowania. Lektura jej na pewno dla wielu z nas będzie sentymentalna, przypominająca nie tylko młodzieńcze marzenia o egzotycznych podróżach, ale także paradoksy czasów PRL-u, które należało pokonać, by zakosztować wolności podróżowania i poznawania świata. Zmieniła się również Afryka. Dziś z powodu konfliktów religijnych i politycznych w wielu regionach, które odwiedził autor, taka podróż byłaby niebezpieczna lub wręcz niemożliwa. „Człowiek z piasku”, tak za wyczyn przejechania samotnie rowerem prze Saharę autor został nazwany w artykule zamieszczonym w 1981 roku w piśmie Holenderskiego Związku Prawdziwych Cyklistów. Podróż ta niewątpliwie powinna znaleźć się w historii polskiego podróżnictwa z czasów PRL-u.