Szlachcic spojrzał na leżącego w kałuży krwi. Zobaczył, że ten otwiera oczy i przyklęknął przy nim.

– Cóż to, panie bracie, nie spodziewałeś się mnie zobaczyć, czyż nie? – zagadnął łagodnie.

– Diabła bym się... prędzej... – ranny z trudem poruszał ustami, każde wypowiadane słowo sprawiało mu ból.

– Diabła… – powtórzył Rokicki, uśmiechnął się i wyjął zza cholewy sztylet o ostrzu wąskim niczym liść akacji  Do diabła to ja cię poślę, panie bracie – obiecał ze słodyczą w głosie – ale nieprędko trafisz do piekła, wierz mi, nieprędko. Dopiero gdy uznasz, że mors tibi munus erit, i wyjawisz wszystko, co pragnę wiedzieć. A kiedy już zanurzysz się w diabelskich kotłach, to z westchnieniem ulgi, że mors clementer nareszcie wyrwała cię z moich rąk.

– Waść... waść mi daruj... – wyszeptał szlachcic, a Gideon Rokicki, słysząc tę prośbę, zacisnął usta. – Waść mi daruj... te popisy wymowy, bo Demostenesem nigdy nie zostaniesz – odetchnął z wysiłkiem, a na usta wystąpiła mu krew. Lepiej zabierz się do roboty... może wtedy przestaniesz mleć ozorem.

Rokicki parsknął wściekle, zamachnął się, lecz w ostatniej chwili powstrzymał uderzenie i tylko stuknął pięścią w klepisko obok głowy swej ofiary. Ze złością zerwał się na równe nogi.

– Bywajcie no! – zawołał.

Spojrzał na leżącego u jego stóp szlachcica, który był tak słaby, że nie mógł nawet odsunąć głowy od czubka butaRokickiego , i wykrzywił wargi w pełnym złośliwej satysfakcji uśmiechu.

– Czas rozgrzać narzędzia, panie bracie – obwieścił. – Zabawimy się... Powiadam ci, przednio się zabawimy! A ponieważ uważam, iż at vindicta bonus vita iucundius ipsa – spojrzał z namysłem na rannego – to nawet wolałbym, żebyś nie od razu zaczął mówić...