Źle podaliście. Alabama, mniej więcej sto lat temu. Główny bohater jest elektrykiem, ale żeni się z córką farmera, dziedziczą farmę i trochę im nie idzie. Zresztą jak wszystkim wokół. A że prąd jest jego miłością, to nielegalnie podłącza farmę do linii energetycznej. I to nie jest dobry pomysł... Fajny komiks, taki pełnokrwisty, z dobrze zarysowanymi postaciami i życiem, które nikogo nie oszczędza. Ta opowieść się z bohaterami w tańcu nie pie*****. A ludzie zamiast sobie pomagać w trudnych czasach, jeszcze rzucają kłody pod nogi. Kolejna opowieść o tym jak kiedyś żyli ludzie. Znaczna część opowieści dzieje się w więzieniu, a podobieństwa do Shawshank narzucają się same. Bardzo przypadły mi do gustu rysunki, wyglądają (i zapewne są właśnie na nich wzorowane) jak stare ilustracje z gazet. Do tego oszczędna kolorystyka, oprócz czerni i bieli jest jeszcze tylko dominujący pomarańczowy, plus brązowy i niebieski. Klimatycznie to wygląda.

“Robota jak każda inna” to bardzo… pomarańczowy komiks. Nie bez powodu - w końcu w jakimś stopniu opowiada o zaszczytnym doświadczeniu, jakim jest odsiadka w amerykańskim więzieniu. Ale po kolei. Alabama. Lata 20. Z jednej strony kryzys, z drugiej - rewolucja. Prąd zmienia życie i powoli oplata swoją siecią cały świat. Młody elektryk z zawodu i pasji poznaje zaczytaną dziewczynę i hyc, małżeństwo, dziecko, odziedziczone ziemie rolne… które okazują się przekleństwem. Para ledwo wiąże koniec z końcem, toteż bohater wykorzystuje swój spryt (i nieliche zdolności) i podpina się nielegalnie do sieci elektrycznej. Co kończy się głupią, ale tragiczną w skutkach katastrofą, śmiercią człowieka i więzieniem. Taki to komiks. Realistyczny, nieraz dość podły. Cwaniacki. O upadku, o rozpadzie, o samotności, o pogardzie. Ponury, z okazjonalnym, umownym i bardzo delikatnym powiewem ciepła. Raczej nikogo się tu nie polubi, nikomu się nie będzie kibicowało. Gdzie więc leży siła? Głównie w miejscu i czasie. Komiks dosadnie pokazuje bardzo wyrazisty, żywy świat, bezlitosny, trudny, pełen wyzwań. Chciałoby się nim trochę odetchnąć, zobaczyć jakieś poboczne wątki. Niestety, mam tu ten sam problem co w przypadku „Colorado train” tegoż autora. Komiks skupia się na liniowej historii, poprowadzony jest bardzo jednotorowo i nie pozwala do końca wejść w ten świat przedstawiony. Sama główna historia jest cholernie dosadna i płynnie opowiedziana, bywa intensywna, a bywa bardzo przestrzenna i spokojna, mi po prostu nie wystarcza jako naczelny element tego komiksu. Jest tu natomiast jedna rzecz która wymaga osobnego akapitu i docenienia: rysunek psa otrzepującego głowę z wody. Ludzkość potrzebuje takich rysunków. Bardzo solidna, przyziemna historia, gibka, przejrzysta, trochę karykaturalna kreska i dosadna kreacja świata. Inker kolejny raz udowadnia, że jest bardzo wyrazisty i zapadający w pamięć, ale też ponownie czegoś mi brakuje. Porządna lektura, ale nie zostaje ze mną na dłużej.