Znacie te recenzenckie frazesy. “Nie mogłem się oderwać”. “Zarwałem przez ten komiks noc”. “Lektura obowiązkowa”. „Czytanie tego tytułu to jakby Jezusek biegał bosymi stópkami po moim serduszku”. Hiperbola to naturalne narzędzie przy wyrażaniu opinii, choć nadużywane staje się potencjalnie zgubne w skutkach i prowadzi do utraty zaufania odbiorców. Ale daję Wam słowo. Od „Ultradźwięków” nie mogłem się za cholerę oderwać. Spędziłem przy nich nieprzyzwoicie długi wieczór, wielokrotnie rozważając rozłożenie lektury na kolejne dni. No nie dało się. Zaczyna się niepozornie. Typ wraca autem z wesela w ciężkiej ulewie, łapie gumę, trafia do pobliskiego domu gdzie mieszka dość nietypowe małżeństwo. Nie to, że jakieś kompletnie wykręcone - ale nietypowe. Dają ręcznik, oferują trunek i nocleg, małżonek sugeruje żeby gość przespał się z jego żoną a on będzie spał na kanapie. Takie tam. Wtedy już myślałem że to dziwny komiks Nic wtedy nie wiedziałem. Komiks eskaluje w kompletnie pojebany (ale nie przytłaczająco ciężki!) thriller psychologiczny, wjeżdżają motywy hipnozy, narrator któremu nie możemy do końca ufać, eksperymenty medyczne. Dziwność eskaluje, ale jednocześnie regularnie dostajemy jakiś kolejny punkt zaczepienia, kolejną sugestię. Komiks tańczy wśród wielu motywów i jest kompletnie nieprzewidywalny - a jednocześnie skrajnie czytalny i wciągający. Do tego świetne, dynamiczne dialogi. Ogromny nacisk jest tu położony na rozmowy, choć wizualnie też przecież tyle się dzieje. Kreska jest bardzo elastyczna, czasem sterylna, czasem kompletnie przybrudzona, zmienna, szalona. Większość czasu jest też totalnie człowieczy, wręcz intymny i namacalny. No wybitna rzecz i tyle. LEKTURA OBOWIĄZKOWA.