Głośno o tej „Smole”! I chyba wszyscy skumali o co tam chodziło, przez co czuję się głupi trochę. Nie pierwszy to raz, nie ostatni. Czy się natomiast dobrze bawiłem? Odpowiedź jest złożona, ale w sumie, ostatecznie, naprawdę całkiem nieźle. Punkt wyjścia mamy następujący. Autorka komiksów rusza w drogę (gdzieś w Stanach tak na oko) żeby zbierać notatki i pomysły do kolejnego komiksu. Horror ma być. Bierze autostopowiczkę, gadają o życiu, snach i wypadających zębach. Niby leje, ale jest całkiem sympatycznie. Autostopowiczka do domu babki jedzie, co wśród lasu stoi, bywała tam kiedyś. A pani od komiksów postanawia do niej dołączyć jak już zakończy zbiory materiałów. I tak też czyni. Dziewczyny spędzają tam trochę czasu w dość dziwnej atmosferze. Rozmawiając o przeszłości, o dzieciństwie i dorosłości, grzebiąc we wspomnieniach. Jest tu więcej rozważań o strachu niż strachu jako takiego. Autorka komiksów go poszukuje, kreuje w głowie, pożąda. Druga dziewczyna go pamięta z dzieciństwa, kojarzy z tym miejscem, ale nie umie do końca nazwać. Komiks nic nie podaje na talerzu, niewiele mówi wprost. Pośród bardziej onirycznych, poetycko-surrealistycznych klimatów na szczęście jest tu też mocna strona obyczajowa, napisana w świetnym tonie i z domieszką swojskiej wulgarności, którą bardzo lubię w rodzimej literaturze. Totalnie robi tu klimat i estetyka. Jest różnorodnie, jak trzeba - brudno i gęsto, ale też momentami bardzo miło i barwnie. Trochę kojarzyło mi się wizualnie z Burnsem, ale troszkę jeno. Wysoka liga w każdym razie. Czy pogubiłem się w tych znaczeniach, tajemnicach i traumach? Jak najbardziej. Czy przeczytałem komiks dwa razy, i jeszcze dodatkowy raz przejrzałem? Owszem. Lubię komiksy dziwne i takie, których do końca nie rozumiem, jeśli sama lektura jest ciekawą podróżą. Tu ewidentnie była. Osobiście wolę konkretniejsze, bardziej namacalne historie, ale i tak jestem ukontentowany.