Akcja albumu przenosi nas do współczesnego Nowego Jorku, gdzie bliźniacy Milly i Billy starają się wieść normalne życie, prowadząc restaurację hawajską. Ich życie osobiste i zawodowe jest jednak mocno chaotyczne i to głównie ze względu na posiadanie autorytarnej matki. Napięta rodzinna sytuacja staje się jeszcze bardziej skomplikowana, kiedy to rodzicielka zmusza ich do pomocy w sprzątaniu pewnego zrujnowanego domu. Bliźniacy nie spodziewają się tego, że opuszczona rezydencja ukrywa wiele swoich mrocznych sekretów, które potrafią być wielce niebezpieczne i mocno przerażające. Marjorie Liu niemal od pierwszych stron buduje tu gęstą atmosferę tajemnicy i grozy. Każda strona przesiąknięta jest tu mrokiem, który stopniowo odkrywa przed czytelnikiem nowe tajemnice. Obiecana więc mocna wciągająca treść nie jest tylko zwykłą marketingową przechwałką. Horrorowe treści stanowią jądro zaserwowanej tu opowieści, ale nie są najważniejszym jej punktem (przynajmniej nie w pierwszym tomie). Scenarzystka umiejętnie balansuje bowiem między momentami pełnymi napięcia a bardziej refleksyjnymi scenami, pozwalając czytelnikowi lepiej poznać bohaterów i ich motywacje. Na pierwszy plan wysuwają się tu trudne rodzinne relacje (pomiędzy matką i dziećmi). Opierając się między innymi na retrospekcjach z różnych epok, scenarzystka łączy oniryzm, emocjonalność i grozę, co naprawdę mocno urzeka odbiorcę. Duża w tym również zasługa samych bohaterów, którzy są niezwykle złożonymi postaciami, skrywającymi swoje prawdziwe „ja”....

Wkurzył mnie ten komiks. Na początku zaintrygował. Potem ciut wynudził. Potem rozczarował. Ale, co gorsza, ostatecznie mi się podobał. Zawsze dziwnie się czuję sięgając po komiksowy horror (czyli bodaj trzeci-czwarty raz). Mam wrażenie pewnej głębokiej umowności jeśli chodzi o ten gatunek w tym medium, wciąż zadaję sobie pytanie „czy ktokolwiek kiedykolwiek w historii komiksów naprawdę się BAŁ czytając komiks?”. Da się w ogóle dyskomfort poczuć choć lekki? Duet autorek znany jest już w naszym kraju za sprawą „Monstressy”, będącej nagradzanym, cenionym, dość oryginalnym i ślicznie narysowanym dark fantasy, które mi nie podeszło i przykro mi z tego powodu. Z poczucia niesprawiedliwości aż sięgnąłem po pierwszy tom „Pożeraczy nocy”. Rodzinka w Nowym Jorku - udowadniające swoją samodzielność bliźniaki, uroczy tatko, złowroga mamuśka. Naprzeciwko ponury dom, w którym znaleźć można gromadę lalek siedzących na kanapie. Do tegoż domu mamcia wysyła dzieciaki, coby go posprzątały i przy okazji dorosły trochę. I dzieje się w tym domu. Komiks prezentuje bardzo sympatyczną (choć mniej szczegółową niż w „Monstressie”) kreskę, z początku jest trochę sztywny, ale z czasem postaci ożywają i stają się najmocniejszym punktem. Narracja jest zaskakująco lekka, przez co komiks bardziej robi wrażenie mroczniejszego (ale też ciut humorystycznego) fantasy niż horroru. I tak się trochę wahałem podczas lektury. Bywało nudnawo, trochę liczyłem na strachy, ale finalnie polubiłem tę rodzinkę i podobał mi się nieoczywisty klimat, a finał pierwszego tomu budzi moją ciekawość co do tego, w którą stronę to pójdzie dalej. Idę w to.