Świetna historia obyczajowa, ścisła czołówka komiksów wydanych w tym roku. Opowiedziana z ironicznym - ale jednak nie bezlitosnym i oceniającym - dystansem opowieść o bierności i o tym, jak ludzie są w stanie zgnoić i wykorzystać kogoś, kto jest przyjaznym psem, który przy tym nie nauczył się warczeć i gryźć. Pytanie, czy to Cornelius jest bierny, żałosny i tchórzliwy, czy może żałośni są ludzie, którzy go tak ukształtowali? W końcu taka postawa smutnego psa, uciekającego od odpowiedzialności, też jest mechanizmem obronnym, podobnie jak gryzienie. A tak przy okazji informacja dla tych, którzy nazywają "antybohaterem" Punishera albo Spawna. Otóż antybohater to nie jest ktoś, kto stosuje wątpliwe moralnie metody i działa poza prawem (anty), żeby przywracać dobro i porządek (bohater). To jest rozumienie potoczne. Antybohater to ktoś taki jak Cornelius - niezdolny do działania, spolegliwy. Postać, która absolutnie nie ma wpływu na otaczającą go rzeczywistość, nie kreuje jej, tylko rzeczywistość kreuje jego. A raczej miota nim na prawo i lewo, przy jego całkowitej niemocy i dezorientacji. Ktoś taki nie ma potencjału do generowania jakichkolwiek zwrotów fabuły, przełomów, niczego nie kontroluje, nie jest zatem tym elementem, który rozwija fabułę i prowadzi ją do kulminacji (tak jak bohater). I to jest właściwe rozumienie tego terminu.