Świetna historia obyczajowa, ścisła czołówka komiksów wydanych w tym roku. Opowiedziana z ironicznym - ale jednak nie bezlitosnym i oceniającym - dystansem opowieść o bierności i o tym, jak ludzie są w stanie zgnoić i wykorzystać kogoś, kto jest przyjaznym psem, który przy tym nie nauczył się warczeć i gryźć. Pytanie, czy to Cornelius jest bierny, żałosny i tchórzliwy, czy może żałośni są ludzie, którzy go tak ukształtowali? W końcu taka postawa smutnego psa, uciekającego od odpowiedzialności, też jest mechanizmem obronnym, podobnie jak gryzienie. A tak przy okazji informacja dla tych, którzy nazywają "antybohaterem" Punishera albo Spawna. Otóż antybohater to nie jest ktoś, kto stosuje wątpliwe moralnie metody i działa poza prawem (anty), żeby przywracać dobro i porządek (bohater). To jest rozumienie potoczne. Antybohater to ktoś taki jak Cornelius - niezdolny do działania, spolegliwy. Postać, która absolutnie nie ma wpływu na otaczającą go rzeczywistość, nie kreuje jej, tylko rzeczywistość kreuje jego. A raczej miota nim na prawo i lewo, przy jego całkowitej niemocy i dezorientacji. Ktoś taki nie ma potencjału do generowania jakichkolwiek zwrotów fabuły, przełomów, niczego nie kontroluje, nie jest zatem tym elementem, który rozwija fabułę i prowadzi ją do kulminacji (tak jak bohater). I to jest właściwe rozumienie tego terminu.

I weź tu człowieku w kilku zdaniach o takim Corneliusie napisz. Jest to pochrzaniony komiks. Gruby. Kolorowy. (Wiele słów, których o człowieku mówić nie należy). Mocarnie wydany, edytorsko szalony, jak to Mandioca. Najwyższa liga. Estetycznie jest głęboko zanurzony w tej urokliwej retro-estetyce kojarzącej mi się najbardziej z gazetowymi paskami lub z książkami dla dzieci. Gdzieś to momentami zahacza o Nicka Drnaso lub Chrisa Ware’a, ale lata też w odleglejsze rejony. Forma i stylizacja zmienia się praktycznie co chwilę. Ogólnie to każda strona się zgadza. A o czym jest? Kurde, to taki w pewnym sensie nawet kryminał. Cornelius pracuje jako sprzątacz w kompleksie sportowym. Pewnego dnia jest świadkiem porwania. I nie jest w stanie nic z tym zrobić, bo straszny z niego tchórz. Jak tytuł zwiastuje, tak komiks dostarcza. To niesamowicie barwna, postmodernistyczna, frywolna w formie opowieść o smutku. O niedającej się lubić postaci, hipokrycie, użalającym się nad sobą nieudaczniku. Może o skrzywdzonej, delikatnej istocie? O człowieku opętanym przez symfonię głosów mówiących mu, czemu jest beznadziejny? I jakimś cudem niesamowicie się to czyta. Za sprawą bogatej formy, ciągle przełamywanej i zaskakującej, ale też za sprawą wyczucia, tempa, przejrzystości. Atmosfera troche przywodziła mi na myśl „Terapię grupową” Larceneta, ale też „Blasta” i „Rusty’ego Browna”. Komiks pławi się w negatywnych stronach człowieczeństwa. W brudzie ludzkiego serca. Lubię tak.