Lovecrafta można kochać (za wyobraźnię), można nienawidzić (za poglądy), ale nikogo raczej nie pozostawia obojętnym. No dobra, mi był trochę obojętny. Ale tylko troszkę. W sensie, ja bardzo lubię wszystko co wynika z Lovecrafta. Lubię pochodną od niego estetykę, tę dostojną tajemniczość, przytłaczający niepokój i introspektywność. Ale tempo, epistolarność jego literatury, no nie moja to bajka. Ale to wszystko bez znaczenia. Zobaczyłem kilka przykładowych plansz z tego komiksu i w zasadzie nie zastanawiałem się ani chwili. Mamy Pana Lovecrafta, co to traci kontakt z rzeczywistością na szpitalnym łóżku, trawiony od lat rakiem jelita. Niebawem zazna spokoju, ducha wyzieje, ale zanim to nastąpi - zostaje nawiedzony przez szereg zaskakujących gości. Niektórych poznał. Niektórych wymyślił. Niektórzy umarli dawno przed nim lub jeszcze się nie narodzili. Pierwsza wchodzi kreska, bez litości. Idealnie łącząca komiksową swobodę z dostojnością i przepotężnym klimatem. Potem wchodzi portret pisarza. Ale nie jest to próba ujednolicenia jego wizerunku, zdefiniowania go jako człowieka, czy pokazania światu wreszcie jaki był naprawdę. To z jednej strony kolaż czynników i traum, z drugiej celebracja jego literatury i jego miejsca w historii tejże, ale to też cudownie duszna i wyzwalająca medytacja nad byciem artystą i konfrontacja z nadchodzącym końcem. Wymagająca to lektura, w dużym stopniu przez odręcznie zapisane listy przedzielające kolejne rozdziały, ale bardzo satysfakcjonująca. Niesamowite kolory, wyobraźnia, elegancja i miłość autorskiego duetu do swego rzemiosła (w końcu love craft!) doprowadziły do powstania cholernie wyjątkowego komiksu. Siadł mi potężnie.

spoko, fajne rysunki