Wiadomo nie od dziś, że najlepsza zabawa to czarno-białe, ponure komiksy o nietolerancji, błędach dorastania i nienawiści. „Spluń trzy razy” to właśnie taki komiks. Mamy tu małe, włoskie miasteczko po II wojnie światowej, grupę szkolnych kolegów pozbawionych celu i ambicji, oraz gości: cygańską rodzinę. Bardzo dziwna to historia o bardzo zróżnicowanym tonie. Momentami mamy do czynienia z obyczajówką o dorastaniu, momentami pojawiają się totalnie poetyckie, oniryczne motywy, a chwilami wchodzą tony wręcz edukacyjne, niby z podręcznika. Ale nade wszystko to przykre studium pogardy. Tego, jak naturalnym odruchem może być, ot, nieodłączną częścią codzienności. Sugestywne i ponure, o zmiennym tempie, w dodatku prowadzone przez niewiarygodnego narratora. Cholernie niejednoznaczny, klimatyczny to komiks, zadający mnóstwo pytań, często niekomfortowy, zwodzący czytelnika. Edukujący o próbach eksterminacji, o niepamięci i prześladowaniach na ogromną skalę. Tak trzeba żyć. (W sensie nie tak jak w tym komiksie, tylko takie komiksy są spoko. Wiecie o co chodzi)